ارزیابی اثر محدودیت های کنترل دریفت در آیین نامه های طراحی لرزه ای بر مقاومت سازه های با قاب خمشی فولادی در برابر خرابی پیشرونده

حذف المان های اصلی سازه به ویژه ستون به دنبال آسیب های موضعی میتواند آغازگر خرابی های محدود سازه در یک ناحیه و در صورت پیشروی آسیب به نقاط دیگر، منجر به خرابی پیشرونده و در نهایت فرو ریزش کامل یک سازه گردد. خرابی پیشرونده از گذشته در سازه های مختلف مورد بحث و ارزیابی قرار گرفته است و بیشتر تمرکز مطالعات بر روی مقایسه و یافتن سیستم های آسیب پذیر سازهای و یا تقویت سازه ها با المان های خارجی بوده و کمتر به اصاح بندهای آیین نامه های طراحی برای کاهش این خرابی پرداخته شده است. در این پژوهش به بررسی اثر برش پایه حداقل و زمان تناوب مربوط به کنترل دریفت طراحی ذکر شده در آیین نامه طراحی بر پتانسیل خرابی پیشرونده در سازه های فولادی ۵ و ۱۰ طبقه با قاب خمشی متوسط و ویژه پرداخته شده است. سازه های مورد مطالعه ۹ سازه بوده که در سه گروه با محدودیت های کنترل دریفت طراحی متفاوت قرار میگیرند. برای ارزیابی خرابی پیشرونده سازه ها در نرم افزار غیرخطی OPENSEES ، ابتدا مدل ساخته شده و سپس بار ثقلی اعمال میگردد و پس از حذف ستون تحت تحلیل دینامیکی غیر خطی قرار میگیرد. با بررسی اثر حذف بند ۱.۶.۸.۱۲ و ۲.۶.۸.۱۲ آیین نامه ASCE ۷.۲۲ در هنگام کنترل دریفت بر نتایج تحلیل غیرخطی سازه ها، مشاهده گردید سازه های مورد بررسی، به ویژه سازه های با قاب خمشی ویژه با کاهش چشمگیر پاسخ های مربوط به تحلیل خرابی پیشرونده روبرو گشتند و مقاومت سازه ها در برابر این خرابی افزایش یافت.

کلیدواژه ها:

خرابی پیشرونده ، تحلیل دینامیکی غیرخطی ، سازه های فولادی ، دریفت طراحی ، سناریو حذف ستون