مدل ساختاری تکانش گری و عملکرد تحصیلی با بررسی نقش میانجی انگیزش در دانش آموزان دختر متوسطه

این تحقیق به دنبال بررسی روابط ساختاری بین تکانش گری و عملکرد تحصیلی بر اساس نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی بود. روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری این تحقیق شامل تمامی دانش آموزان دختر ۱۶ تا ۱۸ سال در شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۳۹۸ بود. نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، ۳۵۰ نفر انتخاب شدند و به پرسش نامه های عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹) انگیزش تحصیلی والرند و همکاران (۱۹۹۵) و تکانش گری بارت (۱۹۹۵) پاسخ دادند. داده های حاصل از پرسش نامه ها در دو بخش آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد، چولگی و کشیدگی) و استنباطی مانند ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری به وسیله نرم افزار آماری SPSS و AMOS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که بین تکانش گری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان با توجه به نقش میانجی گر انگیزش تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد (۰۱/۰>p) و انگیزش تحصیلی، این رابطه را به طور معنادار میانجی گری می کند (۰۱/۰>p). بنابر یافته ها می توان نتیجه گرفت که ارتقاء انگیزش تحصیلی می تواند راه حلی برای کاهش تکانش گری و در نتیجه بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان به حساب آید.

کلیدواژه ها:

تکانش گری ، عملکرد تحصیلی ، انگیزش تحصیلی ، نوجوانان