بررسی تاثیر محیط شرطی سلول های بنیادی مزانشیمی تیمارشده با DCA بر رفتارهای زیستی سلول های سرطان پستان

سرطان نتیجه رشد بی رویه سلول های بدخیم است که توانایی گسترش به سایر اعضای بدن را دارند. دی­کلرواستات (DCA) به عنوان یک داروی جدید برای کنترل سرطان­های مختلف مورد توجه قرار گرفته است. همچنین اثرات سلول های بنیادی یا محیط شرطی (CM) این سلول ها در درمان یا کنترل برخی سرطان­ها نشان داده شده است. در این تحقیق ابتدا سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی انسانی (h-ADMSCs) و سلول های سرطان پستان رده ۴T۱ با غلظت­های مختلف DCA تیمار شده و میزان زنده مانی آنها به وسیله تست MTT بررسی شد و غلظت­ ۱ میلی­مولار جهت جمع آوری CM انتخاب شد. h-ADMSCs با چهار گروه شامل گروه های فاقد FBS، با و بدون DCA (-FBS/±۱mM DCA) و گروه های حاوی ۵ درصد FBS، با و بدون DCA (+۵% FBS/±۱mM DCA) برای تهیه CM، تیمار شدند. سپس میزان زیستایی، پتانسیل کلونی زایی، پروفایل چرخه سلولی و میزان آپاپتوز سلول های ۴T۱ تیمارشده با CM بررسی شد. نتایج بررسی­ها نشان داد CM در گروه­ –FBS/+DCA نسبت به گروه –FBS/-DCA، به ترتیب باعث کاهش زنده­مانی (۰۵/۰P<) و افزایش تکثیر سلول های ۴T۱ می­شوند. همچنین CM گروه +۵% FBS/+DCA نسبت به گروه +۵% FBS/-DCA، قادر به افزایش زنده­مانی و تکثیر سلول های ۴T۱ می­باشند. همچنین CM گروه های چهارگانه مورد مطالعه، باعث تغییراتی در میزان آپاپتوز و پروفایل چرخه سلولی سلول های ۴T۱ شد. به نظر می­رسد که DCA با تاثیر بر ترکیبات CM سلول های بنیادی مزانشیمی، می­تواند باعث افزایش زنده مانی و تکثیر سلول های ۴T۱ سرطان پستان ­شود.

کلیدواژه ها:

تکثیر سلولی ، چرخه سلولی ، دی کلرواستات ، سرطان پستان ، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی ، محیط شرطی ، مورفولوژی