بررسی کاربرد هنردرمانی در کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم

سابقه و هدف: اختلالات طیف اوتیسم زیر مجموعه ای از اختلالات عصبی-رشدی است که ازجمله مهمترین نشانگان آن وجودنقایصی در تعلاملات اجتماعی، علایق، رفتارها و فعالیتهای تکراری و محدود است. طبق گزارش WHO از هر ۱۰۰ کودک ۱نفر مبتلا به اوتیسم است. هنردرمانی به معنای استفاده از ابزار و رسانههای هنری برای ارتباط، تعامل و ابراز وجود است بهطوریکهوجه اشتراک تمامی درمانهای هنری، توجه به برقراری ارتباط به صورت غیرکلامی و فرآیندهای خلاقانه در محیطی امن وسازمانیافته است. باتوجه به افزایش شیوع اختلالات طیف اوتیسم، رویکردهای متعددی برای مداخله و آموزش این کودکانمورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این مقاله بررسی کاربرد هنردرمانی در کودکان مبتلا به اوتیسم است.مواد و روشها: در این مطالعه مروری، جستجو در پایگاههای اطلاعاتی گوگل اسکولار، SID و ساینس دایرکت با کلیدواژههایاختلالات طیف اوتیسم و هنردرمانی انجام شد.یافته ها: مطالعات نشان دادند رویکردهای هنردرمانی شیوهای برای خودبیانی و خودتنظیمی بااستفاده از ابزارها و رسانههایدیداری و غیرکلامی با هدف بهبود تعاملات و روابط اجتماعی برای کودکان مبتلا به اوتیسم فراهم میآورند. هنردرمانی با تنظیمیکپارچگی حسی در کاهش رفتارهای مخرب و آسیبرسان موثر است؛ این کودکان میتوانند مهارتهای حرکتی، مهارتهایتقلیدی و میزان هماهنگی خود را افزایش داده و درک و تنظیم هیجانی خود را بهبود بخشند. هنردرمانی توانسته رفتارهایمناسب اجتماعی را جایگزین رفتارهای کلیشهای و تکراری کند و در انعطافپذیری رفتاری موثر باشد. یافته ها نشان داد کههنردرمانی توانایی کودکان مبتلا به اوتیسم را برای مشارکت و اثبات خود در تعاملات اجتماعی، افزایش و بیش فعالی و بی توجهیرا کاهش میدهد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های موجود هنردرمانی قابلیت بالایی در سازگاری با ویژگیهای خاص کودکان مبتلا به اوتیسممانند برقراری ارتباط، مهارتهای شناختی، توجه، تقلید و تعمیمدهی دارد و میتواند به عنوان رویکرد مداخلاتی موثر مورداستفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اختلالات طیف اوتیسم ، هنردرمانی