اثربخشی آموزش خویشتنداری بر کاهش پرخاشگری در دانش آموزان دوره ابتدایی مدارسشهرستان قرو ه

سابقه و هدف: خشم بهعنوان یکی از عواطف متداول کودکان و نوجوانان در اثر برخورد آ نها به مانعی که بر سر راه هدفشانقرار گیرد حاصل میشود و به پرخاشگری که یک واکنش عمومی به ناکامی امیال است منجر میگردد. پژوهش حاضر با هدفمطالعهی اثربخشی آموزش خویشتنداری بر کاهش پرخاشگری دانشآموزان پسر دوره ابتدایی دورهی اول شهر قروه انجام شدهاست.مواد و روشها: روش مطالعه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بوده و به این منظور با استفاده ازنمونه گیری تصادفی تعداد ۳۰ نفر از دانش آموزان پسر دوره اول و دوم ابتدایی در سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ و شناسایی شدهتوسط مراقب سلامت مدارس با کمک پرسشنامه پرخاشگری باس و پری ) AQ ( انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. برنامه ی آموزش خویشتن داری برای گروه آزمایش به مدت ۶ جلسه ۴۵ دقیق های در کلاسهای درس مدرسه انجامگرفت. تجزیه وتحلیل دادههای پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس و کوواریانس چندگانه در نرم افزار ۲۶SPSS در سطحمعنیداری ۰۵ / ۰ انجام شد.یافته ها: یافته های پژوهش نشان میدهد که نمرات ابعاد پرخاشگری در دو گروه آزمایش و کنترل شامل پرخاشگری فیزیکی،کلامی، خشم و خصومت دارای تفاوت معنیداری ) ۰۵ / ۰ > P ( بوده است.نتیجه گیری: آموزش خویشت نداری باعث کاهش همه ابعاد پرخاشگری دانشآموزان شده است. لذا توصیه میشود برگزاریکلاسهای آموزشی و جلسات مشاوره فردی و گروهی جهت کاهش پرخاشگری دانش آموزان دورههای مختلف تحصیلی بهمنظورارتقاء سطح سلامت روان دانش آموزان برنامهریزی گردد.

کلیدواژه ها:

اثربخشی ، خویشتنداری ، کاهش پرخاشگری ، دانش آموزان ، قروه