بررسی تاثیر یک برنامه درمانی تلفیقی در بیماران دچار نشانگان درد ناحیه ای مزمن نوع یک

هدف: نشانگان درد ناحیه ای مزمن یکی از مهمترین و شاید بدخیم ترین اشکال مشکلات عصبی به خصوص در اندام فوقانی می باشد. تعیین تاثیر توانبخشی با تلفیق روشهای فیزیوتراپی و کاردرمانی در درمان نشانگان درد ناحیه ای مزمن هدف این مطالعه بود.   روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی که از نوع قبل و بعد می باشد، ۲۰ بیمار مبتلا به نشانگان درد ناحیه ای مزمن (سی . آر . پی . اس . ) نوع یک با نمونه گیری ساده انتخاب و میزان درد، دامنه حرکتی، ادم و قدرت عضلانی آنها ثبت شد. سپس مداخلات درمانی که ترکیبی از مدالیته های فیزیوتراپی و کاردرمانی بود، طی ۲۰ جلسه و یک روز در میان توسط یک گروه درمانگر انجام شد. پس از دوره درمانی بیماران مجدد ا بررسی شدند. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی زوجی تحلیل شد.   یافته ها: پس از درمان مشاهده شد که میانگین میزان درد و ادم بیماران به طور معنا داری کاهش و دامنه حرکتی و قدرت گیرش به طور معناداری افزایش یافت (P>۰/۰۵). نتیجه گیری: اجرای به موقع و تلفیق روشهای فیزیوتراپی و کاردرمانی همزمان در بیماران مبتلا به نشانگان درد ناحیه ای مزمن نوع اول موجب کاهش درد و تورم و افزایش دامنه حرکتی مفاصل و قدرت گرفتن دست می شود.

کلیدواژه ها:

Chronic regional pain syndrome ، Rehabilitation ، Occupational therapy ، Physical therapy ، نشانگان درد ناحیه ای مزمن ، توانبخشی ، کاردرمانی ، فیزیوتراپی