بررسی توافق بین دو آزمونگر در استفاده از مقیاس اصلاح شده تاردیو برای ارزیابی اسپاستیسیته عضلانی به دنبال سکته مغزی

هدف: اسپاستیسیته یک جزء سندرم نورون محرکه فوقانی است که با افزایش وابسته به سرعت رفلکس های کششی تونیک مشخص می شود. هدف این تحقیق، ارزیابی پایایی مقیاس اصلاح شده تاردیو از طریق بررسی توافق دو آزمونگر در ارزیابی اسپاستیسیته عضلانی به دنبال سکته مغزی می باشد. روش بررسی: در این تحقیق که از نوع تحلیلی و اعتبارسنجی می باشد، ۳۰ بیمار دچار فلج اسپاستیک نیمه بدن ناشی از سکته مغزی از بین مراجعین درمانگاه ضایعات اعصاب مرکزی دانشگاه علوم پزشکی تهران مطابق معیارهای لازم به صورت ساده و هدفمند انتخاب شده و دو گروه عضله فلکسور و اکستانسور آرنج آنان با استفاده از یک روش استاندارد و براساس مقیاس اصلاح شده تاردیو ارزیابی شد. ارزیابی ها در یک جلسه توسط دو کاردرمانگر انجام شد. ترتیب ارزیابی توسط آزمونگران و ترتیب آزمون عضلات تصادفی بود. پایایی بین دو آزمونگر برای اجزاء مختلف مقیاس که بیانگر سطح اسپاستیسیته می باشد، محاسبه شد. آزمونهای ضریب همبستگی درون گروهی (ICC) و کاپا برای ارزیابی پایایی اجزاء مختلف مقیاس استفاده شد.  یافته ها: مقادیر ICC برای تفاوت زاویه واکنش عضلانی و زاویه دامنه حرکتی کامل به عنوان معیار اصلی برای تعیین شدت اسپاستیسیته، ۰/۹۹ در فلکسورها و ۰/۹۵ در اکستانسورها بود. همچنین مقادیر کاپا در بررسی کیفیت واکنش عضلانی در عضلات فلکسور ۰/۸۸ و در عضلات اکستانسور ۰/۸۹ بود. نتیجه گیری: مقیاس اصلاح شده تاردیو در ارزیابی اسپاستیسیته عضلانی پس از سکته مغزی دارای پایایی بالایی در بین دو آزمونگر می باشد.

کلیدواژه ها:

Spasticity ، Modified tardieu scale ، Interrater reliability ، Hemiplegia ، Stroke ، اسپاستیسیته ، مقیاس اصلاح شده تاردیو ، پایایی بین دو آزمونگر ، فلج نیمه بدن ، سکته مغزی