تاثیر تمرینات ثبات دهنده و تمرینات ایزومتریک حداکثری بر دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد در بیماران گردن درد مزمن غیر اختصاصی

هدف: شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان می دهند ترس از درد و ترس از آسیب مکانیسمی پایه ای در پیشرفت درد و ناتوانی ناشی از آن در بیماران است . تمرینات ثبات دهنده گردن روشی است که برای درمان مشکلات و ضایعات ستون فقرات طراحی شده اند و سبب ثبات ستون فقرات گردنی و کاهش آسیب پذیری آن می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات اختصاصی ثبات دهنده عضلات گردن نسبت به تمرینات ایزومتریک حداکثری بر دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ، بهبود ناتوانی و درد مزمن گردن انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده روی ۵۰ بیمار مراجعه کننده به مرکز تحقیقات فیزیوتراپی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران با تشخیص گردن درد مزمن طی سالهای ۹۲-۱۳۹۱ انجام شد . بیماران به صورت تصادفی در دو گروه ۲۵ تایی تمرین های ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند . درد ( رتبه ای ) با مقیاس اندازه گیری دیداری درد ، شدت ناتوانی ( رتبه ای ) با Neck Disability Scale (NDI ) و دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ( رتبه ای ) با Fear Avoidance of Belief Questionnaeir ( FABQ) قبل ، ۴ هفته ، ۸ هفته و ۱۲ هفته پس از مراجعه ارزیابی شد . برنامه درمانی هر دو گروه شامل ۴۸ جلسه تمرین طی ۸ هفته ، هر هفته ۶ جلسه و هر جلسه با تکرار تمرین های مشخص بود . از آزمون های آنالیز واریانس ، آزمونهای t مستقل و t زوج برای مقایسه نتایج قبل ، حین و بعد از درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. یافته ها: میانگین درد در گروه ثبات دهنده از ۱/۵۷±۷/۱۶ در بدو ورود به ۰/۷۰±۰/۹۲ در پایان هفته ۱۲ و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۱/۷۶±۷/۱۲ در بدو ورود به ۰/۹۴±۱/۲۸ در پایان هفته ۱۲کاهش یافت (P=۰/۴۸۲) . میانگین ناتوانی (NDI) در گروه ثبات دهنده از ۳/۲۰±۲۲/۶۰ در بدو ورود به ۰/۹۰ ±۱۱/۱۶ در پایان هفته ۱۲ و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۲/۷۶±۲۱/۸۸در بدو ورود به ۱/۴۸±۱۴/۹۶در پایان هفته ۱۲ کاهش یافت (۰/۰۰۱>P) . میانگین FABQ-W در گروه ثبات دهنده از ۴/۸۴±۳۵/۰۸ در بدو ورود به ۱/۴۴±۹/۰۸ در پایان هفته ۱۲و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۴/۶۳±۳۴/۷۶ در بدو ورود به ۲/۱۸± ۱۷/۴۴ در پایان هفته ۱۲ کاهش یافت (۰/۰۰۱>P) و میانگین FABQ-PA در گروه ثبات دهنده از ۲/۲۶±۲۰/۱۲در بدو ورود به ۱/۰۱±۹/۲۶ در پایان هفته ۱۲و در گروه ایزومتریک حداکثری از ۲/۲۳±۲۰/۰۸ در بدو ورود به ۱/۱۴±۱۱/۱۶ در پایان هفته ۱۲ کاهش یافتند (۰/۹۳۶>P). کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درددر قسمت کار در گروه تمرین های ثبات دهنده نسبت به گروه تمرین های ایزومتریک حداکثری بیشتر بود (۰/۰۵>P) . نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین ایزومتریک حداکثری گردن در بیماران با درد مزمن گردن سبب کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد می شوند . منتها تمرینات ثبات دهنده از تاثیر بیشتری برخوردار بودند.

کلیدواژه ها:

Chronic neck pain ، Stabilization exercises ، Maximum isometric exercises ، Fear avoidance of belief ، درد مزمن گردن ، تمرین ثبات دهنده ، تمرین ایزومتریک حداکثری ، دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد