بررسی تاثیر روش درمانی پاسخ محور بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک

هدف: اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشدی است که تعامل اجتماعی، ارتباط کلامی و غیرکلامی و الگوهای رفتاری کلیشه ای را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به مشکلات آغازگری این کودکان و ضعف مداخلات در ایجاد انگیزه، در این مطالعه سعی کردیم تاثیر روش درمانی پاسخ محور با کاربرد انگیزه را بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک بررسی نماییم. روش بررسی: در این مداخله کارآزمایی بالینی با گروه کنترل، طبق معیارهای ورود و خروج، ۳۰ فرد اوتیستیک ۱۱-۶ ساله که دو به دو از نظر سن و جنس و میانگین طول گفته همتا بودند از کلینیک های مخصوص افراد اوتیستیک شهر همدان انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جلسات بصورت فردی در طی ۳ ماه(هفته ای ۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای) برگزار شد. افراد هر دو گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه مهارت های ارتباطی کودکان برای ارزیابی توانایی آغازگری ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از SPSS نسخه ۱۸ توسط آزمون های آمار توصیفی و آزمون کوواریانس انجام یافت. یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد که طبق آزمون کوواریانس بین دو گروه بعد از مداخله، تغییرات معناداری در توانایی آغازگری (۰/۰۰۱>P) در گروه مداخله وجود دارد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان دهنده ی تاثیر روش درمانی پاسخ محور برتوانایی آغازگری کودکان اوتیستیک می باشد و بهتر است در مداخلات درمانی این روش درمانی نیز بکار برده شود.

کلیدواژه ها:

Autistic children ، initiation’s ability ، Motivationpragmatic ability ، Pivotal response treatment ، اوتیسم ، توانایی کاربردشناختی ، انگیزه ، روش درمان پاسخ محور