احیای محرک های حس تعلق در مجتمع های مسکونی

مسکن از ابتدایی ترین و مهم ترین نیازهای انسان می باشد که صرفا یک سرپناه فیزیکی نیست بلکه تاثیرگذارترین محیط بر شکل گیری هویت انسان و ادراک عاطفی واجتماعی افراد می باشد.مسئله مهمی که امروزه با آن مواجه هستیم این است که مکان های زندگی امروزی فاقد عواملی از قبیل حضور طبیعت و فاکتورهای ارتقاء تعاملات اجتماعی هستند و به همین علت مکان تبدیل به یک لامکان شده است. بطوریکه افراد با قرار گرفتن در این مکان ها دچار حس بی تفاوتی نسبت به فضا و مکان می شوند و خود را متعلق به انجا نمی دانند و تمایل به ترک آن دارند و همین امر نشان دهنده بی مکان بودن آن مکان می باشد. حس تعلق به معنای پیوندی محکم و تاثیرگذار میان افراد و مکان با اجزای تشکیل دهنده آن است، بطوریکه انسان خود را جزئی از آن محیط بداند و نسبت به حفظ آن احساس مسولیت کند. رشد چشمگیر زندگی شهری و مدرنیته شدن زندگی انسان ها به خصوص در کلان شهرها و در پی آن ساخت و ساز مسکن در قالب مجتمع های مسکونی مشکلاتی همانند از بین رفتن حس تعلق به مکان را به دنبال داشته است. در جهانی که به سرعت در حال توسعه است و فردگرایی و منزوی شدن انسان ها موضوعاتی است که به وفور دیده می شود طراحان و معماران بعنوان عنصری از این جامعه که خالق فضاهایی برای زندگی افراد و خلق رابطه بین انسان ها با فضای کالبدی اطرافشان هستند باید بدنبال یافتن الگوها و عواملی برای احیای حس تعلق به مکان باشند و آنها را در طراحی خود بکارببرند. باتوجه به اهمیت مسکن و تاکید بر حفظ پیوندهای عاطفی با مکان می توان با تقویت حس تعلق در محیط مسکن به طراحی مطلوب در این راستا رسید

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، مجتمع مسکونی ، تعاملات ، اجتماعی ، رضایتمندی ، خلوت