بررسی مفهوم حس تعلق به مکان در مجتمع آموزشی ویژه معلولین جسمی حرکتی بارویکرد انرژی پایدار نمونه موردی مدارس داخلی و خارجی

نوجوانان و جوانانی معلولیت جسمی و حرکتی دارند، مشکلات زیادی در زمینه تحصیل دارند با این که این افراد جزئی از جامعه محسوب میشوند در زمان تحصیل در سن کودکی در پایه ابتدایی در حضور در مدارس ابتدایی معمول به دلیل فراهم نیامدن فضای مناسب برای تدریساین افراد ،آموزش را به طور کامل و جامع نمی بیند و فرآیند برابر سازی فرصت ها برای این افراد اتفاق نمی افتد و این مدارس نمی توانند بهطور کامل و جامع نیاز های آموزشی و مهارتی این افراد را تامین کنند از این رو هدف این پژوهش طراحی مجتمع آموزشی برای این افراد کهحس تعلق به مکان را داشته باشد تا بتوانند روحیه خود را در زمینه یادگیری مهارت ها و دانش بالببرند که در این پژوهش سعی بر آن شدهاست که با شناخت اصول حاکم بر طراحی مدارس معلول جسمی و حرکتی و شناخت مفهوم ابعاد حس تعلق به مکان در طراحی مجتمعآموزشی با روش توصیفی و تحلیل ارائه چارچوب نظری حس تعلق به مکان و رعایت آن در طراحی مجتمع آموزشی پاسخ مناسبی به سوال(چگونه می توان با استفاده از جنبه های مفهومی و معنایی و عوامل موثر کیفیت فضاهای آموزشی را طوری بال برد که دانش آموزان در ردهسنی نوجوانان و جوانان حس تعلق و دلبستگی به مکان را داشته باشند؟) باشد و در آخر با بررسی مدرسه طاها در اصفهان و مدرسه صیادشیرازی در تهران به عنوان نمونه موردی داخلی و مدرسه هالی واتر در انگلستان ، مدرسه هتریچ پارک و مدرسه بایتری و مدرسه Pistoriusبه عنوان نمونه موردی خارجی به این نتیجه می رسیم که که مدارس در ایران جهت استفاده از این کودکان به تعداد محدود و اندک بوده واغلب این فضاها برای حضور معلولین نامناسب است.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، مجتمع آموزشی ، معلولین جسمی حرکتی ، پایداری ، مدرسه صیاد شیرازی ، مدرسه طاها مدرسه هالی واتر ، مدرسه هتریچ ، پارک مدرسه Pistorius مدرسه بایتری