بازآفرینی فرھنگ مبنا با تاکید بر ارتقا ھویت ساکنینمحلات ناکارآمد(نمونھ موردی: محلھ سنگ سیاه شیراز)

امروزه توجه به بافت های فرسوده و قدیمی، به حدی جدی تلقی شده که توجه سازمان های مربوطه را به خودجلب کرده و در جهت رفع ناپایداری های کالبدی، تمامی افرادی را که به نوعی با شهر و شهرسازی درگیر هستندرا به تکاپو واداشته است.این بافتها، ضمن اینکه از هویت و ارزشها و وجههای خاص برخوردارند، از مشکلات ودشواری هایی نیز رنج می برند. بارزترین دشواری این گونه بافتها، فرسودگی بدنه بناهاست که به سبب قدمت و یافقدان برنامه توسعه و نظارت فنی بر شکل گیری آن بافت بوجود می آیند(حبیبی و مقصودی، ۱۳۸۶:۱۵ ) و ازمهم ترین مسائلی است که در شهر منجر به عدم تعادل، عدم تناسب و بی قوارگی می شود. در واقع فرسودگیعاملی است که به عنوان کاتالیزوری برای زدودن خاطرات جمعی، حس مکان، حس تعلق و افول حیات شهریعمل می کند و منجر به از بین رفتن منزلت آن در اذهان شهروندان میشود و در اشکال گوناگونی از جملهکاهش زیست و یا فقدان شرایط زیست پذیری و ایمنی، نابسامانی های کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، قابل دریافت و شناسایی است سلیمانی ۳۴:۱۳۸۶ در سالهای اخیر توجه به این گونه بافت ها و معضل های موجود، منجر به ارائه رویکردهای متفاوتی برای یافتنراه حلی مناسب جهت احیاء این بافت ها و محلات قدیمی شده که در نهایت دستاوردهایی موفق و ناموفق را به همراه داشته است. در این پژوهش، محله سنگ سیاه در بافت فرسوده شهر شیراز به عنوان نمونه موردی انتخابشده است. محدوده مورد مطالعه در جنوب غربی بافت تاریخی(منطقه ۸ شیراز) قرار دارد که از شمال به خیابانلطفعلی خان، از شرق به خیابان احمدی، از جنوب به بلوار الزهرا و دروازه کازرون و از غرب به خیابان قاآنیشمالی محدود می شود.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی فرهنگ-مبنا ، محله فرهنگی ، فضاهای شهری ، شیراز ، بافت فرسوده