‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ بررسی تاثیر سبک عربی در اشعار و غزلیات دیوان حافظ

با گذر زمان و به موازات بروز توانمندی های ایرانیان، سبک فارسی متولد شد و با استفاده گسترده از خط عربی به عنوان ابزاری بسیار کارآ و آسان (نسبت به سایر خطوط) که در سایه پذیرش دین مبین اسلام و استقبال شدید مردم از این آیین الهی، در بخش های زیادی از ایران رواج یافته بود، با حمایت سردمداران حکومت های نیمه مستقل، به سبک ملی ایرانیان تبدیل گردید. در واقع در این دوران ارتباط ایرانیان با اعراب با پشت سر گذاشتن فراز و نشیب های بسیار، از یک سو باعث وحدت سبکی میان ایرانیان و تمسک آن ها به سبکی نو و گسترش فراگیر آن شد و از سوی دیگر با حضور طبقه خاصی از ایرانیان در گستره شعر عرب، خدمات ارزنده ای به سبک و فرهنگ عربی عرضه شده و سبک عربی دورانی از رشد و شکوفایی را تجربه کرد.حافظ شاعری است که موفق شده به طور هم زمان نظر خواص و عوام جامعه را جلب کند و این توفیقی است که هر شاعری به دست نمی آورد. حتی در مواردی که شعر مورد توجه افراد فرهیخته قرار می گیرد و اصطلاحا شعر روشنفکرانه تلقی می شود، اشعار وارد متن جامعه نمی شوند. سبک اصفهانی یا هندی از درون سبک عراقی، سبکی که حافظ آن را به اوج رسانده بوجود آمده، به دلیل شرایط سیاسی که در دوره صفویه وجود داشته وارد شبه قاره هند می شود و شاعرانی چون بیدل دهلوی را معرفی می کنند.

کلیدواژه ها:

غزل ، سبک عربی ، حافظ ، سبک .