ارزیابی مقدماتی بسته آموزشی فراتشخیصی مبتنی بر مدل طرح واره درمانی، خودشفقتی و تنظیم هیجان در رفتارهای مرتبط با سلامت قلب
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 140
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_CPAP-21-1_001
تاریخ نمایه سازی: 14 آذر 1402
چکیده مقاله:
مقدمه: پژوهش های کمی مدل های یکپارچه نگر را در بستر بیماری های مزمن از جمله بیماری قلبی- عروقی بررسی کرده اند. در این راستا هدف پژوهش حاضر بررسی مقدماتی بسته آموزشی مبتنی بر مدل طرح واره درمانی، خودشفقی و تنظیم هیجان در رفتارهای مرتبط با سلامت قلب بوده است. روش: تعداد ۳ نفر در یک مطالعه آزمایشی تک موردی انتخاب شدند و طی ۱۵ جلسه، بسته آموزشی مبتنی بر مدل پژوهش را دریافت کردند. شرکت کننده ها به مقیاس رفتار سلامت وابسته به قلب (سانگ و همکاران، ۲۰۱۸)، پرسش نامه خودشفقتی (نف، ۲۰۰۳)، پرسش نامه طرح واره های ناسازگار اولیه یانگ (YSQ-S۳) و مقیاس تنظیم هیجان (گروس و جان، ۲۰۰۳) پاسخ دادند. داده ها به وسیله تحلیل نموداری و دیداری و شاخص های درصد بهبودی، درصد کاهش و اندازه اثر کوهن تحلیل شد. نتایج: یافته ها نشان داد درصد بهبودی شرکت کننده های اول، دوم و سوم در ارزیابی مجدد به ترتیب برابر با ۴۰، ۳۸ و ۴۳ درصد، فرونشانی برابر با ۴۶، ۴۶ و ۴۵ درصد، خودشفقتی برابر با ۴۱، ۳۴ و ۴۱ درصد و رفتارهای مرتبط با سلامت قلب برابر با ۳۲، ۳۳ و ۳۵ درصد بوده است. همین طور درصد کاهش شرکت کننده های اول، دوم و سوم در ارزیابی مجدد به ترتیب برابر با ۶۷، ۶۲ و ۷۶ درصد، فرونشانی برابر با ۳۲، ۳۲ و ۳۱ درصد، خودشفقتی برابر با ۶۸، ۵۱ و ۶۹ درصد و رفتارهای مرتبط با سلامت قلب برابر با ۴۷، ۵۰ و ۵۴ درصد بوده است. اندازه اثر متغیر ارزیابی مجدد برای شرکت کننده اول، دوم و سوم به ترتیب برابر با ۹۱/۰-، ۷۹/۰- و ۸۰/۰-، فرونشانی برابر با ۸۳/۰، ۹۱/۰ و ۹۳/۰، خودشفقتی برابر با ۷۸/۰-، ۸۶/۰- و ۹۰/۰- و رفتارهای مرتبط با سلامت قلب برابر با ۸۳/۰-، ۷۵/۰- و ۸۷/۰- بوده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج، بسته آموزشی مبتنی بر مدل طرح واره درمانی، تنظیم هیجان و خودشفقتی را می توان در جهت بهبود رفتارهای مرتبط با سلامت قلب به کارگرفت.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
احمد امیری پیجاکلایی
کاندید دکتری روان شناسی سلامت، گروه روان شناسی بالینی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی تهران، ایران.
مهدی اکبری
دانشیار روان شناسی بالینی، گروه روان شناسی بالینی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
شهرام محمدخانی
دانشیار روان شناسی بالینی، گروه روان شناسی بالینی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
جعفر حسنی
دانشگاه خوارزمی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :