؛«عمر الخارکی» و «احمدبن اسحاق الخارکی» دو شاعرعربی سرای ایرانی تبار

خارک، از نواحی جزیره ای دریای پارس و کشور ایران است، که در عصر عباسی دو شاعر مهم را در صدف خود پروانده است، که یکی، عمرو الخارکی و دیگری احمد بن اسحاق الخارکی است که گویا هردو هجاگویانی قوی دست بوده اند. شعر و شاعری یکی از نمودهای زندگی اعراب، به ویژه عرب جاهلی است. عربی گویی نیز از شاخصه های مهم شعر در دوره حکمرانی خلفای عرب بر سرزمین های اسلامی است، که به اقرار تاریخ ادب فارسی و عربی؛ از زوال حکومت ساسانی تا اوایل طاهریان، و از اواسط حکمرانی طاهریان و به خصوص صفاریان، تا قرون منتهی به دوره صفویه را شامل می شده است، و این تقسیم بندی جز در مناطق عرب نشین، مناطق پارسی زبان را نیز شامل می شده است. از نکات مهم در زندگی این دو شاعر مورد بحث هم زمانی و ادعای بزرگان ادبیات عرب مبنی بر پرگویی آنهاست در حالی به جز ابیاتی که در کتاب «الرزقه» وارد شده است چیزی به دوران ما نرسیده است. در این پژوهش نگارنده با آوردن اشعار موجود این دوشاعر ایرانی تبار عربی سرا، به ارائه تحلیلی کوتاه از ابیات به جامانده از این دو شاعر پرداخته اند.

کلیدواژه ها:

خارک ، شعر عربی ، عمرو الخارکی ، احمد بن اسحاق ، الخارکی ، عصر عباسی