مقایسه زبانی مدایح رودکی و فرخی سیستانی
محل انتشار: پژوهشنامه اورمزد، دوره: 13، شماره: 59
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 93
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_OURMAZD-13-59_023
تاریخ نمایه سازی: 14 آذر 1402
چکیده مقاله:
مدح و مدیحه سرایی به وسیله پارسی گویان درباری در ایران، از ابتدای قرن سوم هجری و همزمان با تاسیس حکومت نیمه مستقل طاهریان آغاز گردید و درسلسله صفاریان نیز ادامه یافت و در عهد سامانیان و غزنویان به اوج شکوفایی رسید. سلاطین غزنوی، شاعران را با تطمیع یا تهدید به دربار فرامی خواندند تا به مدح و ثنای آنان بپردازند. شعرای درباری ضمن تجلیل و تکریم و مشروعیت بخشی به اعمال سلطان باعث مقبولیت عمومی و بقای سلطنت شاهان می شدند. سوال اصلی این پژوهش پیرامون مقایسه ی زبانی، ادبی و محتوایی مدایح عصر سامانی و غزنوی با تاکید بر شعر رودکی و فرخی سیستان هست؛ بنابراین با بهره گیری از روش تحقیق توصیفی، تحلیلی به بررسی دیوان رودکی و فرخی سیستانی پرداخته است. مدیحه های اغراق آمیز در دربار حکومت های برخاسته از طبقات پایین جامعه مانند غزنویان، ما را به این نکته رهنمون ساخت که چه زمینه های اجتماعی سیاسی موجب سرودن این مدایح شده است. از دلایل اصلی ترویج مدح در دربار پادشاهان ایران، نیاز متقابل شاهان و شاعران به همدیگر بوده است. درواقع، فرمانروایان برای ایجاد مشروعیت دینی و مقبولیت عمومی به شاعران که واسطه آنان با مردم بودند نیاز داشتند و در مقابل شاعران هم برای ارضای نیازهای مادی و معنوی و کسب شهرت و ثروت به دربار روی می آوردند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سارا پرورش
دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد ادبیات فارسی