ارزیابی فناوری در معماری مجتمع های مسکونی دوره معاصر (نمونه موردی: مجتمع های شهر تهران از دوره پهلوی تا امروز)

معماری مسکونی در ایران و خصوصا در تهران، از اوایل پهلوی، دستخوش تغییراتی در ساختار کالبدی-کاربردی شد، به نحوی که، بناهای تک واحدی به مجتمع های آپارتمانی با زندگی عمودی تبدیل شدند. در این میان، یکی از مهترین عوامل موثر در این تحولات، فناور ی حاصل از انقلاب صنعتی می باشد که به عنوان عاملی قدرتمند، تحولات وسیعی را ایجاد نموده است. امروزه بناها به واسطه توسعه تجهیزات و مصالح جدیدتر، با تحولات ساختاری زیادی و ارزش گذاری های متفاوتی مواجه شده اند که این پژوهش بازتاب اثرگذاری فناوری بر معماری مجتمع های مسکونی در دوره معاصر و طی دو بازه زمانی پهلوی و انقلاب اسامی را مورد توجه قرار داده است. در این راستا، در بخش نظری با رویکرد کیفی و مطالعات کتابخانه ای و با بهره گیری از روش تحلیلی-توصیفی، چهارچوب نظری ارائه شد و سپس با مطالعات میدانی و تدوین پرسشنامه، چهارچوب نظری از طریق برنامه آماری SPSS ارزیابی و تحلیل شد. یافته های پژوهش بیانگر آن است که؛ میان متغیر مستقل سخت ابزار(با سه بعد رفاهی، امنیتی و تنوع-تجمل) از بحث «فناوری » با سه بحث محوطه-نما، معماری داخلی-پلان و تزئینات از متغیر «مجتمع مسکونی » رابطه نسبتا ضعیفی در دوره پهلوی وجود داشته است در حالیکه در دوره انقلاب اسامی این رابطه قوی تر است و به شدت احساس می شود. بدین معنی که در دوره پهلوی تغییرات در سخ تابزار می تواند تا حدودی در مجتمع مسکونی نیز تاثیرگذار باشد. اما برای بازه زمانی انقلاب اسلامی، این رابطه بیشتر به چشم می آید، به نحوی که شدت این رابطه در دوره پهلوی با میانگین ۲۰۷/ ۰ و در دوره انقلاب اسلامی با میانگین ۳۹۰/ ۰ م یباشد که در میان مسئله قابل ملاحظه؛ اهمیت بالاتر بحث «معماری داخلی/پلان » در هر دو دوره مذکور نسبت به دو بحث دیگر یعنی «تزئینات داخلی » و «محوطه/نما » در معماری مجتمع ها می باشد.

کلیدواژه ها:

فناوری ، مجتمع مسکونی ، دوره پهلوی ، دوره انقلاب اسلامی ، شهر تهران