تمییز تادیب طفل از کودک آزاری

حساسیت و آسیب پذیری بالای کودکان اقتضا می کند قانون گذار با رویکرد حمایتی سعی در تامین حداکثری منافع و تضمین حقوق این قشر بکوشد. چنین گفتمانی در سیاست جنایی اغلب کشورها به وضوح قابل مشاهده است و قانون گذار کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نبوده و ضمن توجه به اهمیت مسئله تربیت و جامعه پذیری کودک در محیط خانواده، در موارد ۱۱۰۴ و۱۱۷۸ مدنی تکلیف آن را به دوش والدین نهاده و در ماده ۱۱۷۹ این قانون نیز به ایشان اجازه داده تا در راستای اجرای این تکلیف درصورت لزوم به تادیب طفل بپردازند و در بند «ت» ماده ۱۵۸ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ و ماده ۷قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب ۱۳۹۹ اقدامات تادیبی والدین را به طور مطلق از شمول مسئولیت خارج نموده است.درحالیکه حد و مرز مشخصی برای این قبیل اقدامات خشونت بار والدین مشخص نکرده و این امر موجب شده تا در اغلب موارد با عنوان تادیب، شاهد وقوع کودک آزاری باشیم. با تامل در سیر تقنین مواد مذکور و بررسی دیدگاه های پیرامون آن مشخص می شود صرفا آن دسته از اقدامات والدین تحت عنوان تادیب قرار می گیرند که به قصد اصلاح و تربیت طفل بوده و به حدی باشد که مشمول دیه نشود؛ یعنی هیچ تاثیری از خود در جسم کودک برجای نگذارد در غیراین صورت اقدامات مذکور جایز نبوده و موجب مسئولیت والدین خواهد بود

کلیدواژه ها:

تادیب ، تربیت ، کودک آزاری ، جامعه پذیری