رفاه ذهنی و وفاداری به مکان در نواحی روستایی

مقدمه: رفاه ذهنی مولفه­ی ذهنی کیفیت زندگی است. افرادی که رفاه ذهنی بالاتری دارند، انتظار می­رود نسبت به محیط پیرامون و به ویژه، مکان سکونت خود حس خوب و مثبتی داشته باشند، بررسی رابطه­ی بین رفاه ذهنی و وفاداری به مکان به ویژه برای نواحی روستایی ایران که بخش عمده­ای از جمعیت خود را از دست داده­اند، حائز اهمیت بسیاری است. روش: پژوهش حاضر در زمره­ی تحقیقات کاربردی با رویکرد توصیفی- تحلیل است. داده­های مورد نیاز تحقیق عمدتا از طریق تکمیل پرسشنامه گردآوری شده است. جامعه­ی آماری این تحقیق به لحاظ مکانی، نقاط روستایی دارای حداقل ۱۰۰ نفر جمعیت واقع در دهستان دشت ارژن، و واحد تحلیل، ساکنان ۱۸ ساله و بزرگتر می­باشد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون­های آماری T تک­نمونه­ای، تحلیل واریانس یکطرفه، ضریب همبستگی پیرسون و ضریب اتا و نرم­افزار SPSS استفاده شده است. یافته­ها: سطح وفاداری به مکان و رفاه ذهنی بالاتر از سطح متوسط است؛ بین روستاهای مورد مطالعه از نظر سطح رفاه ذهنی و وفاداری به مکان تفاوت معناداری وجود ندارد؛ در سطح اطمینان ۹۵ درصد، بین رفاه ذهنی و وفاداری به مکان رابطه­ی مثبت و معناداری وجود دارد. بین رفاه ذهنی و متغیرهای وضعیت تاهل، سابقه­ی مهاجرت خویشاوندان، سن و مدت اقامت در روستا رابطه­ی معناداری وجود دارد. رابطه­ی بین وفاداری به مکان و متغیرهای وضعیت تاهل، سابقه­ی مهاجرت خویشاوندان، سن و مدت اقامت در روستا نیز معنادار می­باشد. بحث: رفاه ذهنی در کنار رفاه عینی و برخی عوامل دیگر می­تواند تبیین کننده­ی وفاداری افراد و خانوارها به سکونتگاه­هایشان باشد. نتایج به دست آمده می­تواند برای سیاستگذاران و برنامه­ریزان روستایی در جهت اتخاذ تدابیر مناسب جهت توسعه­ی پایدار جوامع روستایی کشور قابل استفاده باشد.

کلیدواژه ها:

Satisfaction ، Subjective well-being ، Rural areas ، Place loyalty ، رضایتمندی ، رفاه ذهنی ، نواحی روستایی ، وفاداری به مکان