مولفه های بکارگیری سبک بیومورفیک در طراحی بنای همساز با اقلیم و پایدار

اقلیم و شرایط آب و هوایی نقش بسزایی در طراحی خانه ها، بناها و شکل دهی به سکونتگاه های انسان می باشد. به طوری که در گذشته های دور سازندگان بناها به دلیل نبود امکاناتی در جهت ایجاد آسایش اقلیمی با استفاده از ترفندهایی شرایط مطلوب برای زندگی را فراهم می کردند. در حوضه معماری توجه به مخاطرات زیست محیطی و تاثیرات آن بر سلامت و حیات انسان و تاکید برحفظ سلامت فردی و پیوند عمیق با محیط پیرامون و رضایت خاطر انسان از زندگی در ساختمان هایی که امنیت، آسایش و سلامت او را تامین می نماید، از اهمیت بسزایی برخوردار است. این پژوهش با هدف بررسی مولفه های بکارگیری سبک بیومورفیک در طراحی بنای همساز با اقلیم و پایدار و به روش توصیفی – تحلیلی انجام شده است. نتایج حاکی از آن است طراحی بیومورفیک در معماری با الهام گیری از ساختار رشد و زیست گیاهان، جانوران، انسان و عناصر زنده طبیعت نقش مهمی در ایجاد آسایش در داخل بنا و همسازی بنا با اقلیم و پایداری آن دارد.

کلیدواژه ها:

بیومورفیک ، اقلیم ، معماری پایدار.