تجربه زیسته فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه دوران کرونا در شهر کرمان

اگر چه فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه در کنار استفاده از ماسک و تزریق واکسن به عنوان مهم ترین راه حل های مقابله با بیماری کووید ۱۹ معرفی شده است، اما تحقیقات اندکی در ایران پیامدهای اجتماعی فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه را مورد مطالعه قرار داده اند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تجربه زیسته مردم در شهر کرمان از طرح فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه در دوران بیماری کووید ۱۹ است. رویکرد مطالعه کیفی و مبتنی بر روش پدیدار شناسی است. با استفاده از روش  نمونه گیری هدفمند، با ۱۹ نفر از افراد ۲۰ تا ۶۰ ساله در فاصله زمانی فروردین تا شهریور ۱۴۰۰، مصاحبه های عمیق انجام شد. داده ها با استفاده از رویکرد تحلیل مضمون براون و کلارک تحلیل و چهار مضمون اصلی: سردرگمی و بدبینی، خودپایبندی به دستورالعمل ها و عدم پایبندی دیگران، تغییر در الگوی کنش های اجتماعی و اقتصادی و میل به ادغام مجدد، علی رغم ابهام نسبت به آینده استخراج شد. بر اساس یافته ها، فاصله گذاری فیزیکی موجب تغییر در الگوی کنش های اقتصادی و اجتماعی افراد شده است. علاوه بر این، علی رغم اینکه برخی موافق فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه عمومی بودند، اما برخی دیگر مشتاقانه خواستار بازگشت به سطح بالای فعالیت های اجتماعی دوران ماقبل کرونا بودند، به خصوص افرادی که در مشاغل کم درآمد یا ناپایدار فعالیت داشتند، احساس کردند که فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه مرتبط با کووید ۱۹ بر سلامت روان و رفاه آنان در دوران قرنطینه تاثیرات منفی داشته است.

کلیدواژه ها:

کووید ۱۹ ، قرنطینه ، تجربه زیسته ، فاصله گذاری فیزیکی