بررسی پرندگان در مثنوی معنوی و مقایسه آن با کلیله و دمنه

مولانا تعدادی از حیوانات را در مثنوی جمع نموده است و با این شخصیتها آموزه های عرفانی، فلسفی و اخلاقی خود را آشکار میسازد، تلاش مولانا جستن راهی است که به معنا منتهی شود. نماد چیزی است که نماینده چیز دیگر است و ما به منظور ارتباط به جای آن چیز دیگر، از آن استفاده می کنیم.در فرهنگ های فارسی نماد به معنای نماینده، نمود آمده است. نمادها در آفرینشهای هنری برای نمایاندن مفاهیمی به کار میروند. به نظر می رسد علی رغم تمام آثاری که در زمینه نماد حیوانات نوشته شده است تاکنون پژوهش مستقلی در زمینه تقسیم بندی داستانی نمادهای حیوانی در مثنوی و حالت مقایسه ای آن با کلیله و دمنه صورت نگرفته است. نگارنده ی این تحقیق با نگاهی تازه به این موضوع رسیدگی می کند. این نشانه ها مارا برای رهیابی به جهان ناشناخته یاری می رسانند، ناشناخته ها، دنیای نامریی اندکه درذهن آفرینشگرزاده میشوند و سپس به مدد همین نمادها، ما به آن جهان نامریی( ناشناخته) گام می گذاریم و پای به پای درک مفاهیم پیش می رویم. هدف از انجام این تحقیق بررسی پرندگان در مثنوی معنوی و مقایسه آن با کلیله و دمنه میباشد.

کلیدواژه ها:

مثنوی معنوی ، پرندگان ، کلیله و دمنه ، نماد حیوانی ، فرهنگ فارسی