تاثیر مهارکنندگی اسانس مرزنجوش (Origanum vulgare L.) و باکتری آنتاگونیست Basillus subtilis روی کپک آبی (Penicillium expensum) و پارامترهای کیفی پس از برداشت گیلاس
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 114
فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_FSCT-19-133_004
تاریخ نمایه سازی: 30 آبان 1402
چکیده مقاله:
پوسیدگی ناشی از قارچ بیماریزای پنیسیلیوم از مهمترین عوامل کاهش عمر پس از برداشت محصولات میوهای در سراسر دنیا میباشد. در تحقیق حاضر، اثر اسانس گیاه دارویی مرزنجوش (Origanum vulgare L.) و باکتری باسیلوس در کنترل پوسیدگی ناشی از کپک آبی میوه گیلاس (Prunus avium L.) در آزمایشگاه باغبانی دانشگاه ارومیه بررسی شد. اسانس مرزنجوش در مرحله گلدهی با دستگاه کلونجر و به روش تقطیر با آب استخراج شد. ابتدا میوههای گیلاس با سوسپانسیون قارچ به غلظت ۱۰۵ هاگ در میلیلیتر آلوده شدند. سپس تیمارهای آزمایشی شامل سوسپانسیون با غلظت ۱۰۸ سویه منتخب باکتری آنتاگونیست و اسانس مرزنجوش در ۵ سطح غلظت (۰، ۲۵۰، ۵۰۰، ۷۵۰ و ۱۰۰۰ میکرولیتر در لیتر) اعمال گردیدند. میوههای تیمار شده در سردخانه با دمای صفر درجه سلسیوس و رطوبت نسبی ۹۵-۹۰ درصد به مدت ۳۰ روز نگهداری و در نهایت صفات مختلف کیفی شامل اسیدیته قابل تیتراسیون، pH، مواد جامد محلول، سفتی بافت، میزان کاهش وزن، فعالیت آنتیاکسیدانی با روش جاروبکنندگی رادیکال DPPH و پوسیدگی قارچ طی سه زمان (۰، ۱۵ و ۳۰ روز) و در سه تکرار مورد اندازهگیری قرار گرفتند. تیمار اسانس مرزنجوش در غلظت ۷۵۰ میکرولیتر در لیتر و باکتری باسیلوس موثرترین تیمار در حفظ اسیدیته قابل تیتراسیون، کاهش pH و مواد جامد محلول در روز ۱۵ام بود. همچنین فعالیت آنتیاکسیدانی با افزایش غلظت اسانس تقویت گردید. کمترین میزان کاهش وزن میوه مربوط به غلظت ۵۰۰ میکرولیتر در لیتر اسانس طی روز۱۵ام مشاهده شد. طبق یافتههای ما، ترکیبات اسانس مرزنجوش بهویژه کارواکرول و نیز باکتری باسیلوس بهعنوان مواد طبیعی و تضمینکننده سلامت انسان میتوانند جایگزین ترکیبات شیمیایی در کنترل قارچهای بیمارگر محصولات میوهای پیشنهاد گردند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
chnour Hosseini
Department of Horticulture, Faculty of Agriculture, Urmia University, Urmia, Iran
M. R. Asghari
Department of Horticulture, Faculty of Agriculture, Urmia University, Urmia, Iran.
Maryam Khezri
. Iranian Research Institute of Plant Protection, Agricultural Research, Education and Extension Organization (AREEO), Tehran, Iran.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :