درک ماهیت طراحی انسان انگارانه از منظر روانی-زیستی

انسان نسبت به فرم کالبد خویش گرایش ذاتی دارد. دیدگاه خودمیان بینی در انسان، منجر به شکل گیری نمادهایی از کالبدش به عنوان الگوی غریزی گردیده است که رفتارها و حتی طراحی های او را تحت تاثیر قرار میدهد. الگوگیری صرف از فرم کالبد انسان بدون توجه به ریشه ها و علل تمایل به این فرم ها عملی تقلیدی و عاری از خلاقیت محسوب میشود. فلذا بررسی علل این گرایش، و کشف نحوه بروز آن در طراحی ها و بناهای مقبول ذهن آدمی، می تواند راه گشای طراحی معماری باشد. این مقاله با رویکرد روانی_ زیستی به بررسی معیارهای داوری زیبایی شناسی از منظر ویژگی های کالبدی انسان می پردازد. هدف این تحقیق درک ماهیت طراحی انسان انگارانه میباشد. مسئله ای که اینجا مطرح میشود، نحوه بروز میل به خویشتن خواهی انسان در دستسازهایش میباشد. روش تحقیق توصیفی_تحلیلی و گرداوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای میباشد. یافته های تحقیق نشان میدهد که، به سبب ریشه زیستی مشترک انسان جهت سازگاری با محیط، میل به انسان انگاری در فطرت آدمیان مشترک است و نحوه بروز آن علاوه بر الگوگیری از خطوط ظاهری میتواند مشتمل بر نوعی وحدت باشد. توجه همزمان به این دو امر موجب میگردد تا طرح از اقبال بیشتری برای پذیرش زیبایی از دیدگاه عموم برخوردار باشد.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، انسان انگاری ، خودمیان بینی ، همدلی