اثرات هم افزایی ال-دوپا و دوپامین با آگونیست گیرنده های MC۳/MC۴ ملانوکورتینی بر اخذ غذا در جوجه ها

تعدیل اشتها شامل مجموعه­ای از سازوکارهای پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهند. پیش از این نقش سیستم های دوپامینرژیک و ملانوکورتینرژیک در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان به اثبات رسیده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم افزایی سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک بر رفتار تغذیه ای در جوجه های تخمگذار صورت گرفته است. این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود (۱۲ جوجه در هر گروه). در تمامی گروه ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی ‎محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از ۳ ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول به منظور تعیین دوز تحت اثر دوپامین، در گروه های آزمایش به ترتیب سرم فیزیولوژی و دوپامین با دوزهای ۱۰، ۲۰ و ۴۰ نانومول تزریق گشت. در آزمایش دوم،  سرم فیزیولوژی، ال–دوپا (پیش ساز دوپامین، ۲۵۰ نانومول)،  MTII(۴۵/۲ پیکومول، آگونیست گیرنده های MC۳/۴ ملانوکورتینی) و  ال-دوپا + MTII تزریق شد و آزمایش سوم مطابق با آزمایش دوم انجام گرفت با این تفاوت که دوپامین (۱۰ نانومول) جایگزین ال- دوپا شد. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گیری شد. بر اساس نتایج بدست آمده دوز ۱۰ نانومول دوپامین به عنوان دوز تحت اثر آن تعیین گشت. همچنین مشاهده شد که تزریق دوزهای تحت اثر دوپامین ، ال-دوپا و MTII به تنهایی اثری بر اخذ غذا جوجه ها نداشته (۰۵/۰ دوپامین + MTII سبب کاهش معنی دار اخذ غذا در جوجه ها شدند (۰۵/۰ p<). بر اساس یافته ها، به نظر می رسد احتمالا یک اثر هم افزایی میان سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک در کنترل اخذ غذا در جوجه های تخمگذار وجود دارد.

کلیدواژه ها:

اخذ غذا ، دوپامین ، ملانوکورتین ، جوجه