مقایسه اثر درمان ترکیبی دفروکسامین و دفریپرون با دفروکسامین به تنهایی در بیماران تالاسمی ماژور

چکید ه   سابقه و هدف   اضافه بار آهن به ویژه در قلب، مهم ترین علت مرگ و میر بیماران تالاسمی ماژور می باشد. شلاتورتراپی یکی از روش های درمانی مهم این بیماران است. این مطالعه به منظور مقایسه اثرات درمان ترکیب ی دفروکسامین با دف ریپرون و دفروکسامین به تنهایی در بیماران تالاسمی ماژور استان مازندران انجام شد.   مواد و روش ها   در یک کارآزمایی بالینی، بیماران تالاسمی ماژور با فریتین سرم بیش از ng/ml ۳۰۰۰ به دو گروه تقسیم و از نظر سن ، جنس ، فریتین سرم و LVEF همسان سازی شدند. به گروه اول دفروکسامین به تنهایی و به گروه دوم ترکیبی از دف ریپرون و دفروکسامین داده شد. بیماران هر ماه معاینه فیزیکی شده و فریتین سرم، متوسط هموگلوبین ، AST ، ALT و LVEF از ۶ ماه قبل از مطالعه و سپس در هر مراجعه اندازه گیری و ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون های t و کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها   ۵۰ بیمار در هر گروه در مدت ۲/۶ ± ۵/۲۸ ماه پی گیری شدند. فریتین سرم در گروه های دفروکسامین و ترکیبی به ترتیب ng/ml ۱۴۰۰ ± ۴۱۰۰ و ng/ml ۱۷۰۰ ± ۴۵۰۰ در طی ۶ ماه قبل از شروع مطالعه بود که به ترتیب به ng/ml ۲۲۰۰ ± ۴۶۰۰ و ng/ml ۱۴۰۰ ± ۳۸۰۰ در پایان درمان کاهش یافت (۰۵/۰ p< ). فقط ۳ بیمار مبتلا به لوکوپنی قابل برگشت و ۱۰ بیمار دچار حالت تهوع در گروه درمان ترکیبی شدند.   نتیجه گیری   این مطالعه نشان داد که درمان ترکیبی، دارای اثر بهتری در کاهش فریتین سرم است. به علاوه می تواند LVEF را بهبود بخشد.   کلمات کلیدی : دفروکسامین، دفریپرون، تالاسمی ماژور، حجم ضربه ای بطنی، فریتین

کلیدواژه ها:

Deferoxamine ، Deferiprone ، Thalassemia major ، Ventricular ejection fraction ، Ferritins ، دفروکسامین ، دفریپرون ، تالاسمی ماژور ، حجم ضربه ای بطنی ، فریتین