اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برونگرا بر برخی عوامل انعقاد خون دانشجویان پسر غیر فعال

چکید ه   سابقه و هدف   اگر چه تا به حال فعال شدن دستگاه انعقاد خون در پاسخ به فعالیت بدنی تا حدودی مشخص شده است، اما سهم فعالیت برونگرا یا اکسنتریک در فعال شدن آن هنوز مشخص نیست؛ بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برونگرا بر برخی عوامل انعقاد خون در مردان غیرفعال بود.   مواد وروش ها   در یک مطالعه نیمه تجربی، ۱۲ دانشجوی داوطلب غیرفعال به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرین بازگشت کنترل شده(اکستنشن) از حرکت فلکشن آرنج را که دربردارنده یک انقباض برونگراست، اجرا کردند.­ زمان های خونگیری به منظور اندازه گیری عوامل انعقادی شامل ­۳۰ دقیقه پیش، بلافاصله، ۲­ و ۲۴ ساعت پس از آزمون بود.   یافته ها   فیبرینوژن پلاسما، در ۲۴ ساعت پس از آزمون افزایش معناداری یافت(۰۵/۰ p< )، اما اثر بین گروهی و اثر متقابل گروه و زمان معنادار نبود. زمان پروترومبین تغییر معناداری نیافت؛ زمان نسبی ترومبوپلاستین فعال شده کاهش معناداری در ۲۴ ساعت پس از آزمون (۰۱/۰ p< ) داشت. پلاکت و شاخص های آن نیز تغییر معناداری را نشان ندادند.   نتیجه گیری   ورزش برونگرا به شیوه تحقیق حاضر سبب افزایش انعقاد خون می گردد، به طوری که این فعال شدگی احتمالا از طریق مسیر انعقاد درونی و نه بیرونی صورت می گیرد، هم چنان که توسط کاهشی در زمان نسبی ترومبوپلاستین فعال شده و عدم تغییر زمان پروترومبین نشان داده شد. هم چنین عدم تغییر معنادار فیبرینوژن، پلاکت و شاخص های مورفولوژیک آن می تواند منسوب به حجم کم عضلات درگیر و تنها نوع برونگرای انقباض باشد.

کلیدواژه ها:

Exercise ، Fibrinogen ، Activated Partial Thromboplastin Time ، Prothrombin ، ورزش ، فیبرینوژن ، زمان نسبی ترومبوپلاستین فعال شده ، پروترومبین