آزمون تجربی رابطه غیرخطی بین مخارج نظامی و بیکاری

ادبیات تجربی پیرامون رابطه مخارج نظامی و بیکاری، یافته های ناهمگن و متفاوتی را ارائه می دهد. گروهی از مطالعات نشان می دهند که مخارج نظامی می تواند به کاهش بیکاری کمک کند و در مقابل گروهی دیگر به این نتیجه رسیده اند که مخارج نظامی، بیکاری را تشدید می کند. تحقیقات گروهی نیز نشان می دهد که هیچ ارتباطی بین مخارج نظامی و بیکاری وجود ندارد. بر این اساس، لی (۲۰۲۱) با به کارگیری یک مدل نظری شامل اثر سمت عرضه، اثر سمت تقاضا و اثر امنیتی ناشی از مخارج نظامی در قالب یک مدل درون زای تصادفی نشان می دهد که رابطه بین بار نظامی و بیکاری (اشتغال) غیرخطی است و به شکل U (U معکوس) است. در این راستا هدف اصلی مقاله حاضر، آزمون تجربی این فرضیه در ۱۷۱ کشور جهان طی سال های ۲۰۲۰-۲۰۰۱ می باشد. به این منظور با استفاده از ادبیات نظری و به کارگیری روش پانل آستانه ای، تاثیر بار نظامی بر نرخ بیکاری مدل سازی شده است. نتایج نشان می دهد که تاثیر بار نظامی بر بیکاری، غیرخطی و به صورت رابطه U شکل می باشد. مقدار حد آستانه مخارج نظامی نیز حدود ۶۱/۱ درصد از GDP برآورد شده است. به عبارتی، تا قبل از حد آستانه، بار نظامی تاثیری منفی و معنی دار بر نرخ بیکاری داشته است؛ اما پس از عبور از این حد آستانه، بار نظامی تاثیری مثبت و معنی دار بر نرخ بیکاری دارد که تاییدکننده فرضیه لی (۲۰۲۱) می باشد.

کلیدواژه ها:

بار نظامی ، بیکاری ، رابطه غیرخطی ، حد آستانه