رتبه بندی مناطق تولیدی چغندرقند در ایران بر اساس شاخص های مزیت فیزیکی تولید

تعیین مزیت نسبی تولید محصولات کشاورزی در مناطق مختلف، یکی از ابعاد مهم سیاست گذاری و برنامه ریزی کشاورزی است که بر اساس آن می توان به الگوی مناسب تولید و کشت در مناطق مختلف با توجه به شرایط موجود در هر منطقه دست یافت. پژوهش حاضر باهدف اولویت بندی استان های تولیدکننده چغندرقند در کشور بر اساس شاخص های مزیت فیزیکی تولید و ضریب نوسان آنها طی دوره زمانی ۹۸-۱۳۶۲ با استفاده از روش تاکسونومی عددی­ صورت گرفته است. نتایج نشان داد طی یک دوره ی ۳۶ ساله، استان­های خراسان جنوبی، خراسان رضوی و آذربایجان غربی دارای بالاترین میانگین شاخص مزیت مقیاس (SAI) بودند و بالاترین میانگین مزیت کارایی (EAI) نیز در استان های کردستان، کرمانشاه و اردبیل به ترتیب با ۲/۹۰، ۲/۲۰ و ۱/۸۰ به دست آمد. بر اساس نتایج مزیت جمعی (AAI) نیز استان های آذربایجان غربی، خراسان رضوی و اصفهان با ۰/۱۰، ۰/۲۲ و ۰/۳۳ دارای کمترین ضریب نوسان شاخص جمعی و به ترتیب با ۱/۹۳،۳/۱۴ و ۱/۷۴ دارای بالاترین میانگین مزیت جمعی در بین تمامی استان­ های کشور بودند.

کلیدواژه ها:

تاکسونومی عددی ، چغندرقند ، رتبه بندی ، مزیت فیزیکی ، نقشه جامع