جایگاه مدیریت مشارکتی در طراحی مدل مدیریت و کنترل بحران در سامانه های علمی با رویکرد سرمایه اجتماعی

زمینه و هدف: سازمانها‎ ‎همواره‎ ‎با‎ ‎بحرانهای مختلفی رو‎ ‎به‎ ‎رو‎ ‎بوده‎ ‎و هستند.‎ ‎اجتناب‎ ‎از‎ ‎بعضی بحرانها‎ ‎ممکن‎ ‎نیست‎ ‎اما‎ ‎با‎ ‎مدیریت صحیح و مشارکت نیروهای خبره و به تبع ان تشکیل سرمایه اجتماعی‎ ‎بسیار قوی در سازمان می‎ ‎توان‎ ‎از‎ ‎پیامدهای‎ ‎این‎ ‎بحران‎ ‎ها کاست و کنترل کرد. این‎ ‎پژوهش قصد‎ ‎دارد‎ ‎به منظور مدیریت اثر‎ ‎بخش بحران مدلی جهت مدیریت و کنترل بحران در سامانه های علمی با تمرکز بر سرمایه اجتماعی طراحی و جایگاه مدیریت مشارکتی در آن تبیین گردد. روش‎:‎ پارادایم پژوهش اثبات گرایی است. از نظر روش جمع آوری داده ها، توصیفی تحلیلی است. همچنین، از لحاظ نوع و هدف کاربردی و توسعه ای به شمار می رود. در پژوهش حاضر بر مبنای ابتدا به شناسایی عناصر با اهمیت در مدیریت بحران با رویکرد فازی پرداخته شد که در مجموع شش عنصر تعیین گردید و سپس با به کارگیری تکنیک ISM مدل طراحی شد. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بر کارشناسان و صاحب نظران دانشگاهی است. یافته ها: یافته های پژوهش دربرگیرنده مدل ISM در چهار سطح با توجه به روابط یکطرفه یا دوطرفه است. با توجه به ، تعاملات و ارتیاطات شبکه ای و جو و فضای اعتماد امیز کار بیشتر از دیگر عناصر بر مدیریت و کنترل بحران موثر است. در نازل ترین سطح، مدیریت مشارکتی قرار گرفته است و در بالاترین سطح، ارتیاطات شبکه ای و ترویج هنجارها و ارزشهای سازمانی جای می گیرد. هر چه عناصر در سطح بالاتری باشند، قدرت تحریک کنندگی کمتر و میزان وابستگی آنها بیشتر می شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت مشارکتی ، مدیریت بحران ، مدل سازی تفسیری- ساختاری(ISM) ، سرمایه اجتماعی. مدل فازی یاگر