رابطه بین راهبردهای تنظیم هیجان و معناداری زندگی با تاب آوری در مادران دارای کودک کم توان ذهنی

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین راهبردهای تنظیم هیجان و معناداری زندگی با تاب آوری در مادران دارای کودک کم توان ذهنی انجام شده است. پژوهش حاضر از حیث هدف بنیادی و از حیث روش در دسته تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی قرار می گیرد. جامعه آماری پژوهش کلیه مادران دارای کودک کم توان ذهنی شهر بجنورد بود که تعداد آنها ۳۰۰ نفر می باشند. روش نمونه گیری مورد استفاده به صورت تصادفی ساده بود. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان ۱۶۹ نفر بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه راهبردهای تنظیم هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱) و پرسشنامه معنای زندگی استگر (۲۰۱۰) بوده است. جهت تجزیه و تحلیل آماری در سطح استنباطی از همبستگی و رگرسیون استفاده شد. یافته ها نشان داد که در بهترین مدل پیش بینی تاب آوری، حضور معنا، جست و جوی معنا، پذیرش، تمرکز مجدد مثبت و ارزیابی مجدد برنامه ریزی در جهت مثبت و ملامت خویش، نشخوارگری، فاجعه سازی و ملامت دیگران در جهت منفی قادر به پیش بینی متغیر ملاک هستند بر این اساس فرضیه اصلی پژوهش تایید می شود، بدین معنی که کلیه مولفه های معناداری زندگی و راهبردهای تنظیم هیجان با تاب آوری در مادران دارای کودک کم توان ذهنی رابطه وجود دارد.