مقایسه روش های مختلف بارگذاری داروی دوکسوروبیسین در میکروپارتیکل های پلاکتی

چکیده سابقه و هدف میکروپارتیکل های پلاکتی، میکروذرات مشتق از پلاکت می باشند. امروزه می توان با استفاده از نانو پارتیکل ها، بسیاری از محدودیت های روش های پیشین دارو رسانی در درمان سرطان ها را کاهش داد. دوکسوروبیسین، داروی شیمی درمانی موجود برای درمان بسیاری از سرطان ها است که دارای خاصیت فلوئورسنت بوده و با ویژگی فلوئورسنت آن، شناسایی می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه روش های مختلف بارگذاری دارو در میکروپارتیکل پلاکتی بود. مواد و روش ها در یک مطالعه تجربی، کنسانتره پلاکتی در روز پنجم از سازمان انتقال خون دریافت گردید. سپس طی چند مرحله سانتریفیوژ، میکروپارتیکل پلاکتی استخراج شد. با استفاده از میکروبیدهای فلوئورسنت یک میکرومتری و آنتی بادی ضد CD۴۱ وCD۶۱ ، میکروپارتیکل ها به ترتیب تعیین سایز و هویت گردیدند. µg۱۰ دوکسو روبیسین در میکروپارتیکل های پلاکتی با سه روش انکوباسیون، پپتیدهای نفوذکننده به سلول و سونیکاسیون بارگذاری شد و با استفاده از خاصیت اتو فلوئورسنت دوکسوروبیسین، درصد ورود دارو به میکروپارتیکل با فلوسیتومتری اندازه گیری شد. یافته ها ۹۵% از جمعیت کل میکروپارتیکل ها از نظر سایز در محدوده زیر یک میکرومتر و ۳۹/۹۲% و ۰۳/۸۰% از این میکروپارتیکل ها دارای CD۴۱ و CD۶۱ بودند. میزان نور فلوئورسنتی که به طور میانگین در هر کدام از روش های انکوباسیون، سونیکاسیون و CPP محاسبه گردیدند، به ترتیب ۳۷/۱۱ ± ۰۹/۷۹% ، ۱۲/۲۵ ± ۴۸/۴۷% و ۲۴/۲۳ ± ۶۹/۵۶% تعیین شدند. نتیجه گیری روش انکوباسیون با بالاترین میانگین داروی لود شده می تواند روش موثرتری باشد. استفاده از این روش برای بارگذاری دارو در پارتیکل ها در مطالعه های بالینی می تواند مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Doxorubicin ، Platelets ، Cell-derived microparticles ، کلمات کلیدی: دوکسوروبیسین ، پلاکت ها ، میکروپارتیکل های مشتق از سلول