فروش ابزار جنگی به دشمنان دین در فقه حکومتی امام خمینی (س)

در این نوشته، سخن از حکم فروش و عدم فروش جنگ افزار به دشمنان دین است. در نظر فقیهان پیشین، عموما، این مسئله دارای دو حکم عدم فروش مطلقا و تفصیل بین زمان جنگ و زمان صلح، بوده است. عدم فروش مطلقا بدین معنی است که در هیچ زمان، نباید به دشمن سلاح فروخت و یا اینکه در زمان جنگ، فروش ممنوع و در زمان صلح، بلااشکال است؛ البته نظر سومی می تواند باشد که با وجود تعارض میان ادله منع مطلق و جواز آن، تساقط ادله را، میان می کشد و درنتیجه به عمومات «تجاره عن تراض» رجوع می شود. امام خمینی، هیچ کدام از سه نظریه فوق را قبول نکرده و با توجه به روح و مذاق شریعت و نیازهای زمان و مکان و اختیارات حاکم اسلامی، مسئله فروش و عدم فروش را از شئون و اختیارات حاکم اسلامی می داند و معتقد است که حاکم اسلامی و فقیه جامع الشرایط است که تشخیص می دهد سلاح را به دشمن، بفروشد یا منع فروش نماید. با حکم حاکم اسلامی و با توجه به مصالح جامعه اسلامی جواز یا عدم جواز آن مشخص می شود.

کلیدواژه ها:

دشمن ، بیع ، سلاح ، فقه حکومتی ، فقه سیاسی