خلیل شیرازی و مثنوی «انوشیروان و زن پارسا»
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 95
فایل این مقاله در 38 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_NOSK-3-1_008
تاریخ نمایه سازی: 24 آبان 1402
چکیده مقاله:
انوشیروان ساسانی در حکایت هایی که در متون نظم و نثر پارسی نقل شده است، غالبا سیمایی مثبت دارد و همواره به عنوان نمادی برای عدالت توصیف می شود. بااین حال در یکی از مثنوی های به جای مانده از قرون متاخر، انوشیروان نه تنها عادل نبوده، بلکه پادشاهی هوسباز معرفی شده است که با زور و اجبار سعی دارد از زن پاکدامن شوهرداری کام بگیرد. در این اثر زن پارسا با وجود اصرارهای فراوان انوشیروان، به هیچ روی حاضر نیست به خلوت او درآید؛ تا آن جا که از سر ناچاری و به منظور دفع انوشیروان، چشمان خود را کنده و برای او می فرستد و پس از این واقعه است که انوشیروان راه ندامت و توبه در پیش می گیرد. این منظومه کوتاه، اثر سراینده ای ناشناس به نام خلیل شیرازی است که کهن ترین نسخه خطی آن، مربوط به نیمه قرن یازدهم، محفوظ در کتابخانه ملی است. بعضی از پژوهشگران برآنند که این خلیل شیرازی، همان خلیل زرگر رشتی، شاعر دربار جمشیدخان اسحاقی در قرن دهم و صاحب جمشیدنامه مفقوده است. در این مقاله با هدف گشودن گره کوچکی از این بحث، و افزودن چند کلمه به تاریخ ادبی قرن دهم و یازدهم، به مطالعه مثنوی ارزشمند انوشیروان و زن پارسا پرداخته ایم. نگارندگان ابتدا نسخه های به جای مانده از این اثر را بررسی خواهند کرد. سپس به بحث انتساب آن روی می آورند و با شواهدی اثبات می کنند که این اثر، از خلیل زرگر رشتی نیست...
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عباس پارساطلب
دانشگاه تهران
حمیدرضا فهندژ سعدی
دانشگاه تهران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :