پیش بینی درماندگی آموخته شده بر اساس امیدواری، معنای زندگی و انگیزه پیشرفت در دانشجویان افغانستانی درحال تحصیل در ایران

هدف اصلی این پژوهش پیش بینی درماندگی آموخته شده براساس امیدواری، معنای زندگی و انگیزه پیشرفت دانشجویان افغانستانی در ایران بود. این پژوهش از لحاظ اجرا، جزء تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ هدف، جزء تحقیقات کاربردی به شمار می رود. کلیه دانشجویان افغانستانی دانشگاه آزاد اسلامی در استان تهران جامعه آماری این مطالعه را تشکیل می دادند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و فرمول گرین (۱۹۹۱)، تعداد ۷۵ نفر از دانشجویان افغانستانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرقدس که در سال ۱۴۰۱ در حال تحصیل بودند، انتخاب شدند و برای گردآوری داده ها به فرم پرسشنامه های درماندگی آموخته شده کوینلس و نیلسون(۱۹۸۸)، امیدواری اسنایدر(۱۹۹۱)، معنای زندگی استگر(۲۰۰۶) و انگیزه پیشرفت هرمنس (۱۹۷۰) پاسخ دادند. نتایج آزمون معناداری ضریب همبستگی و روش تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیرهای امیدواری، معنای زندگی و انگیزه پیشرفت می توانند ۳/۱۰ درصد از واریانس متغیر ملاک (درماندگی آموخته شده) را پیش بینی کنند (۱۰۳/۰ R=، ۷۵N= ، ۰۵/۰P<). از بین متغیرهای پیش بین، امیدواری می تواند درماندگی آموخته شده را به طور معنی دار و منفی پیش بینی کند (۲۷۲/۰-β=، ۰۵/۰P<). به عبارتی دیگر می توان گفت، هرچه قدر امیدواری فرد در زندگی بیشتر باشد، درماندگی آموخته شده وی کمتر خواهد بود. معنای زندگی در پژوهش حاضر قادر به پیش بینی درماندگی آموخته شده نمی باشد (۰۷۳/۰β=، ۰۵/۰P>) و همچنین انگیزهپیشرفت در این پژوهش پیش بینی کننده معنی داری نیست و نقش معنی داری در درماندگی آموخته شده ندارد (۱۸۸/۰- β=، ۰۵/۰P>). نتایج حاصل از پژوهش حاضر حاکی از لزوم توجه بیشتر مسئولان و نهادهای برنامه ریز و تصمیم گیر در سطوح کلان تحصیلات تکمیلی، آموزش و پرورش و همچنین متخصصان حوزه سلامت روان به چالش ها و وضعیت سلامت روان این گروه از دانشجویان می باشد.

کلیدواژه ها:

درماندگی آموخته شده ، امیدواری ، معنای زندگی ، انگیزه پیشرفت ، دانشجویان افغانستانی.