نقش معماری بومی روستاهای عرب نشین خوزستان در توسعه بوم گردی با تاکید بر قابلیتهای کالبدی، فرهنگی و خدماتی

معماری بومی روستایی می تواند نقش بسزایی در حفظ محیط زیست و آشنایی با هنر و معماری منطقه فراهم نماید. روستاهای جلگه ای خوزستان که غالبا سکونتگاه اعراب خوزستان در آن ها قرار دارد. دارای قابلیت مناسبی در جذب گردشگر هستند. این معماری با عنایت به دسترسی به منابع طبیعی محیط، پوشش های گیاهی اقلیم گرم و همچنین با تکیه بر فرهنگ، هنر و دانش بومی، منجر به خلق آثاری همساز با شرایط اقلیمی و جغرافیایی، شده است. که ضمن تعامل با طبیعت، جزء شاهکارهای سازه و معماری بومی ایران و خاورمیانه محسوب می گردند. در این پژوهش سعی شده، ضمن بررسی اجمالی فرهنگ و هنر اقوام عرب خوزستان و تجارب بوم گردی در ایران، به نقش معماری بومی روستاهای جلگه ای خوزستان و تاثیر عوامل آن در توسعه بوم گردی در این مناطق پرداخته شود. روش های تحقیق، شیوه پیمایشی و توصیفی تحلیلی می باشد که گردآوری اطلاعات در آن ها از طریق حضور میدانی و مصاحبه با ساکنین بومی روستاهای جلگه ای، متخصصین و بررسی منابع مکتوب و رایانه ای در کتابخانه های تخصصی و عمومی، نشریه های مرتبط و وب سایت های علمی پژوهشی مرتبط با موضوع، انجام گردیده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، روستاهای منطقه جلگه ای خوزستان ، گردشگری فرهنگی ، بوم گردی