مقایسه عقد ودیعه و اجاره اشخاص در فقه و حقوق ایران

عقود ودیعه و اجاره اشخاص به عنوان دو مورد از عقود شناخته شده در منابع فقهی از یک سو و همینطور مواد قانونی از سوی دیگر، به همدیگر قرابت ماهوی و معنایی داشته و لذا قابلیت این را دارند که بر همدیگر منطبق شده و نقاط اشتراک و افتراق از رویکرد فقهی و حقوقی مورد ارزیابی قرار گیرد، لذا در این پژوهش که به روش توصیفی و تحلیلی تهیه و تنظیم شده است، مطالب مطروحه حول محور پاسخ به این پرسش خواهد بود که اساسا عقد ودیعه و اجاره اشخاص چه اشتراکات و تفاوت هایی با همدیگر در حوزه های شرایط شکل گیری، ماهوی و اتمام عقد دارند. نتایج و یافته های پژوهش موید این است که عقد اجاره اشخاص و عقد ودیعه از نظر شرایط ایجاب و قبول و شکل گیری و در نظر گرفتن اجرت و حق الزحمه و همچنین تاثیر فوت بر بطان آن و انتقال فعل به دیگری و نظایر آن با یکدیگر اشتراک دارند، هرچند که در برخی از موارد نیز از منظر فقهی و حقوقی یا یکدیگر تفاوت دارند، از جمله آنها نوع تعهد مستودع به حفاظت و نگهداری و نوع تعهد اجیر به انجام عمل و یا شرط عدم تعدی و تفریط در عقد ودیعه از سوی مستودع و نگاه داشتن مال و عدم چنین شرطی در اجاره اشخاص از سوی اجیر است، مجموعه این تفاوت ها و شباهت ها موید این است که هرچند از نظر شرایط و ماهیت این دو عقد با همدیگر نزدیک بوده و قرابت دارند، اما در عین حال، وجود تفاوت هایی سبب شده است که هم در فقه شیعه و هم در حقوق موضوعه، این دو عقد به عنوان دو نهاد جداگانه مطرح گردد.

کلیدواژه ها:

عقد ودیعه ، عقد اجاره اشخاص ، اشتراک و افتراق ودیعه و اجاره اشخاص ، فقه شیعه ، حقوق موضوعه