تحلیل و بررسی اندوه در دیوان وحشی بافقی

موضوع غم و اندوه یکی از درونی ترین و واقعی ترین موضوعات شعر پارسی است ؛ زیرا احساسی است که از عواطف آدمی سرچشمه می گیرد و شاعر که دارای احساسی لطیف است از این پدیدهگذر کرده و تالمات روحی خود را در قالب شعر نشان می دهد.پژوهش پیش رو، مطالعه ای نظری است که به شیوه کتابخانه ای انجام شده است . محدوده و جامعه مورد مطالعه دیوان شعر وحشی بافقی می باشد. در این مقاله کوشش شده است تا ضمن بررسی دیوان وحشی بافقی شاعر قرن دهم هجری ، ماهیت غم و اندوه، انواع و علل آن و جایگاه آن در زندگی انسان و در شعر این شاعر بزرگ آشکار گردد. در این پژوهش ، غم و اندوه، در نگاه کلی در دو بخش فردی و اجتماعی بررسی شده است . غم فردی به غمی اطلاق می شود که مربوط به مشکلاتو مصائب شخصی شاعر است و غم اجتماعی غمی است که شاعر در آن با مردم جامعه خود شریک شده است . نتیجه پژوهش ،حاصل از این است که فراوانی غم و اندوه فردی در دیوان وحشی ، در ارتباط با مقولات عشقی است . پریشانحالی و همچنین ذلت و خواری که معشوق بر او روا داشته است بیشترین عامل رنج او هستند. برخی دیگر از مولفه های غم فردی در دیوان وحشی غم غربت ، سوگواری در مرگ عزیزان و تنهایی است . در بخش اندوههای اجتماعی ، نتیجه چنین حاصل شد که ریاکاری و همچنین خودستایی بزرگان، بیشترین موضوعات اندوه این شاعر را به خود اختصاص می دهد. با نظر به کمیت محتوایی این پژوهش ، دریافته شد که اندوههای فردی ، بیشترین بازتاب را نسبت به اندوههای اجتماعی دارند.

کلیدواژه ها:

وحشی بافقی ، دیوان شعر ، اندوه فردی ، اندوه اجتماعی .