بررسی تاثیر برنامه توانبخشی تعادل بر مولفه های رفلکس دهلیزی چشمی دانشجویان خلبانی نظامی

زمینه و اهداف: در مانورهای پر چالش با هواپیماهای شکاری، محرکات حسی از نظر اندازه، جهت و فرکانس متغیر هستند، بنابراین همواره احتمال رخ دادن نوعی تناقض حسی بین این عناصر یا بین برایند آنها با الگوی مرکزی تعادل وجود دارد که می تواند منجر به توهم در درک موقعیت شود. این حالت را گم گشتگی فضایی و یا ناخوشی حرکت گویند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر برنامه توانبخشی تعادل بر بهره رفلکس دهلیزی چشمی دانشجویان خلبانی نظامی مبتلا به گم گشتگی فضایی بود. روش بررسی: تعداد ۱۰ دانشجوی خلبانی که دچار ناخوشی هوایی شده بودند، تحت بررسی های اتولوژیک و نورولوژیک قرار گرفتند. پیش آزمون ها به منظور بررسی سلامت سیستم دهلیزی شامل ادیومتری، تمپانومتری و ویدئو نیستاگموگرافی انجام شد. سپس تمرین های توانبخشی در سه مرحله شامل تمرین های بهبود مهارت های اکلوموتور، بهبود رفلکس دهلیزی چشمی و حساسیت زدایی توسط صندلی چرخان در فرکانس های۰.۱۱، ۰.۲۵ و ۰.۵۰ هرتز انجام شد. دانشجویان دو هفته پس از مداخله به وسیله پرسشنامه MISC و آزمون استرس کوریولیس ارزیابی شدند. یافته ها: بهره رفلکس دهلیزی چشمی بعد از مداخلات توانبخشی به صورت معنادار افزایش داشت (۰.۰۰۵=p). همچنین نتایج حاصل از پرسشنامه MISC نشانگر بهبود چشمگیر امتیازات بود (۰.۰۰۵=p). این بدان معناست که بهره رفلکس دهلیزی چشمی پس از دو هفته درمان به صورت چشمگیری افزایش پیدا کرده بود. نتیجه گیری: استفاده از صندلی چرخان به منظور ارزیابی، پیش بینی و درمان ناخوشی هوایی از جایگاه مهمی برخوردار است و پیشنهاد می شود به صورت روتین در نیروی هوایی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Airsickness ، Aviators ، Military Personnel ، ناخوشی هوایی ، خلبانان ، کارکنان نظامی