مروری بر نظریات مربوط به تیزهوشان

مفهوم تیزهوشی برای طیف وسیعی از دانش آموزان با توانایی های فوق العاده در حیطه هایی مانند هوش، خلاقیت، مهارتهای نظری، توانایی رهبری و امور هنری به کار می رود. به طور کلی به دلیل عدم اتفاق نظر روان شناسان در تعریف هوش،تعاریف متفاوتی برای تیزهوشی ارائه شده است. از دید ترمن (۱۹۲۵) تیزهوشی به عنوان هوش عمومی بالا است، و استانلی(۱۹۷۶) آن را توانایی و استعداد بالا در حوزه ی تحصیلی خاصی تعریف می کند. در تقسیم بندی «وکسلر» به کودکانی که هوش بهر آنها بیش از ۱۳۰ باشد تیزهوش گفته می شود و بالاخره «مارلند» تیزهوشی را چنین تعریف می کند، کودکانی کهبه تشخیص متخصصان روان شناسی و روان سنجی دارای توانایی های برجسته ای هستند و قادر به انجام امور در سطحی عالیمی باشند. این افراد نیز مانند سایر کودکان استثنایی برای به فعلیت رساندن استعدادهای بالقوه ی خود نیاز به آموزش هایویژه ای دارند. «مارلند» معتقد است که این افراد توانایی فوق العاده در حداقل یکی از حوزه های شش گانه ی زیر را دارند: توانایی هوش کلی، استعداد درسی ویژه، خلاقیت، رهبری، ذوق و استعداد هنری و توانایی روانی - حرکتی. علاوه بر واژه یتیزهوش اصطلاحات دیگری نیز برای توصیف افرادی که به شکلی سرآمد هستند به کار می رود مانند: با استعداد، خلاق، بصیر،نابغه و پیشرفته. در ذیل به توصیف ویژگی های افرادی که اصطلاح نبوغ و خلاق در مورد آنها به کار می رود می پردازیم.

کلیدواژه ها:

هوش ، تیزهوشی ، نقش والدین در تعلیم و تربیت کودکان تیزهوش ، دانش آموزان تیز هوش