بررسی مقایسه ای افول فراروایت داستان نویسی در کولی کنار آتش روانی پور و هلال پنهان شیرزادی

افول فراروایت از ویژگی­های مهم داستان­های پسامدرنیستی است. از نویسندگان پسانوگرا شیرزادی در رمان «هلال پنهان» و روانی­پور در رمان «کولی کنار آتش» از منطق داستان­نویسی کلاسیک عدول و فراروایت داستان­نویسی را نقض کرده­اند. اهمیت این موضوع در آن است که شیرزادی کوشیده میان نظام میدان رزم و فضای پسامدرن، همسانی بیافریند و روانی­پور زوال فراروایت­های کلان در جامعه عشایری جنوب ایران را در رمان خود و طرز نگارش آن، بازنمایی کند. به دلیل تطبیق دو فضای زندگی پر از تکاپو(جنگ و زندگی عشایری)، رویکرد این دو نویسنده از جهاتی همانندی می­یابد. از این رو در این مقاله سعی شده است شگردهای این دو نویسنده در تبیین مولفه­های افول یافته در زمینه داستان­نویسی مقایسه شود. مولفه­هایی که در این جستار تحلیل شده­اند، نشان می دهد شیرزادی با ارئه تصویری گویا از یک نوع ادبی نامنسجم، فروپاشی فراروایت­ نویسندگی را با ساختار خاص میدان رزم بازآفرینی کرده و به­خوبی توانسته است دلاوری و زبونی و آشفتگی و بحران هویت را منعکس کند و روانی­پور نیز با نقض اصول داستان­نویسی شیوه کلاسیک – به عنوان یک روایت بزرگ – توانسته در فضای پسامدرن، صحنه زندگی سنتی را در یک داستان بازسازی کند و با نمادپردازی، مهم­ترین ویژگی انسان پسامدرن، یعنی بی­هویتی را ترسیم نماید. اما عناصر ناقض فراروایت داستان­نویسی در هلال پنهان، متنوع و غنی­تر از کولی کنار آتش است و برساختگی به عنوان شاخصه فنی «هلال پنهان» در «کولی کنار آتش» نمود اندکی دارد.

کلیدواژه ها:

فراروایت ، مقایسه ، هلال پنهان ، کولی کنارآتش