اثر زمان پیوند، آنتی اکسیدان و تنظیم کننده های رشد بر ریزشاخه پیوندی گردو (.Juglans regia L)

یکی از عوامل مهم در گیرایی پیوند گردو ممانعت از اکسیداسیون ترکیبات فنلی و کمک به ایجاد کالوس مناسب توسط پایه و پیوندک است. به همین منظور در این پژوهش تاثیر آنتی اکسیدان پلی ونیل پیرولیدین (PVP)، هورمون ایندول بوتریک اسید (IBA) و بنزیل آمینوپورین (BA) در چهار زمان مختلف (اواخر دی، بهمن، اسفند و اردیبهشت) در ریزشاخه پیوندی گردو بررسی شد. پیوندک ها از شاخه های سال جاری رقم «سر» در فصل خواب تهیه شدند. سن پایه شش هفته پس از جوانه زنی بود. نتایج نشان داد که بهترین زمان برای ریزشاخه پیوندی در بهمن ماه با ۲۴/۸۳% بود. درصدگیرایی و صفات مربوط به رشد پیوندک در سطوح مختلف آنتی اکسیدان در مقایسه با شاهد اختلاف معنی داری نشان نداد. در بین تیمارهای آنتی اکسیدان و هورمونی تیمار ترکیبی ۵۰ میلی گرم در لیتر IBA همراه با ۸۰ میلی گرم در لیتر BA با ۹۴/۸۳% گیرایی و حداقل زمان لازم برای گیرایی (حدود ۲۱ روز) بهترین تیمار بود. تیمارهای آنتی اکسیدانی در بین همه تیمارها (تیمارهای هورمونی و آنتی اکسیدانی) حداقل زمان لازم برای گیرایی (به طور میانگین حدود ۲۰ روز) را نشان داد. با توجه به این نتایج تیمار پیشنهادی برای بهبود گیرایی در روش ریزشاخه پیوندی گردو ترکیبی از۵۰ میلی گرم در لیتر IBA همراه با ۸۰ میلی گرم در لیتر BA و زمان پیوند بهمن ماه مناسب بود.

کلیدواژه ها:

پلی ونیل پیرونیدین ، اکسین ، سایتوکینین ، تکثیر غیرجنسی گردو و درصد گیرایی