اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی کودک بر ظرفیت تاملی والدین مطلقه دارای کودکان پنج تا دوازده سال

مقدمه: فرزندان معمولا از طلاق والدین درک دقیق و درستی ندارند؛ گاهی احساس می کنند که خود مسئول طلاق والدین هستند و امیدوار نیستند که پس از طلاق والدین زندگی بهتری داشته باشند. بنابراین لازم است تلاش های زیادی انجام دهند تا به سازگاری و سلامت روان لازم برسند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی کودک بر ظرفیت تاملی والدین مطلقه دارای کودکان پنج تا دوازده سال شهر اصفهان انجام شد. روش : طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و همراه با دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه­ ی آماری شامل کلیه والدین مطلقه دارای کودکان ۵ تا ۱۲ سال شهر اصفهان در بهار سال ۱۴۰۱ بود. بدین منظور از طریق درج فراخوان در شبکه های اجتماعی و دعوت به شرکت در پژوهش، به شیوه نمونه گیری دردسترس و با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج، تعداد ۳۰ نفر انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (۱۵ نفر آزمایش و ۱۵ نفر کنترل) گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۱۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای در جلسات درمان مبتنی بر ذهنی سازی کودک شرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل، مداخله ای صورت نگرفت. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه ظرفیت تاملی والدین لوتین و همکاران (۲۰۱۷) بود. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS-۲۶ تحلیل شد. نتایج : نتایج نشان داد که مداخله درمانی ذهنی سازی کودک بر ظرفیت تاملی والدین و ابعاد آن شامل پیش ذهن سازی، اطمینان از وضعیت روانی و کنجکاوی در مورد وضعیت روانی والدین مطلقه دارای کودکان ۵ تا ۱۲ سال در دو مرحله پس آزمون و پیگیری تاثیر معنی داری داشته و و اثرات درمان در طول زمان ثابت باقی مانده است (۰/۰۱p<). نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی پروتکل درمانی ذهنی سازی کودک بر ظرفیت تاملی والدین مطلقه دارای کودکان پنج تا دوازده سال پیشنهاد می شود برای تدوین برنامه های آموزشی و درمانی والدین، اقدامات موثری از سوی متخصصین آموزشی و درمانی به انجام برسد.

کلیدواژه ها:

Mentalizing ، Reflective Functioning ، Divorced Parents ، Children ، ذهنی سازی ، ظرفیت تاملی ، والدین مطلقه ، کودکان