طراحی مدل توسعه ورزش شهروندی کلان شهرهای ایران با رویکرد مدلسازی ساختاری تفسیری

هدف پژوهش حاضر، طراحی مدل توسعه ورزش شهروندی کلان شهرهای ایران با رویکرد مدلسازی ساختاری تفسیری بود. روش پژوهش، توصیفی و به لحاظ هدف، کاربردی بود. گردآوری اطلاعات، به صورت میدانی و به شیوه آمیخته کیفی و کمی انجام شد. جامعه آماری در بخش کیفی تعداد ۱۸ نفر از خبرگان و در بخش کمی، تعداد ۷۰ نفر شامل مدیران و کارشناسان دفتر ورزش همگانی وزارت ورزش و جوانان، مسئولان فدراسیون و هیئت ورزش های همگانی و مدیران تربیت بدنی شهرداری در کلان شهرهای ایران بودند. داده ها با بررسی اسنادی و نظرات خبرگان با روش دلفی و پرسشنامه محقق ساخته حاوی ۱۶ عامل توسعه ورزش شهروندی جمع آوری شد. روایی پرسشنامه توسط ۱۰ نفر از اساتید مدیریت ورزشی دانشگاه و یایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ تایید شد (۸۶/۰= α). جهت ساختاردهی عوامل و طراحی مدل از نظرات خبرگان، درصد فراوانی و تکنیک مدلسازی ساختاری تفسیری استفاده شد.یافته های پژوهش نشان داد که ۱۶ عامل موثر شناسایی شده بر توسعه ورزش شهروندی در ۷ سطح قرار گرفتند. عوامل چشم انداز و مدیریت کلان و برنامه ریزی و مدیریت جامع در سطح زیربنایی مدل قرار داشتند. در نتیجه می توان گفت که توجه به ورزش شهروندی باید در جهت گیری های کلان دولت قرار گیرد و مسئولان نسبت به طراحی و اجرای برنامه جامع توسعه ورزش شهروندی اقدام لازم را انجام دهند.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: ایران ، کلان شهر ، ورزش شهروندی و مدلسازی ساختاری تفسیری