تدوین مدل کمی توانمندسازی ملی برنامه های آموزشی منجیان غریق

هدف از تحقیق حاضر، تدوین مدل کمی الگوی توانمندسازی ملی برنامه­های آموزشی منجیان غریق است. پژوهش حاضر از نوع مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) است. شرکت کنندگان متشکل از روسای هیئت­های استانی، افراد متخصص در کمیته­های تخصصی، مدرسان درجه ۱ و ناجیان درجه ۱ کشور بودند. نمونه پژوهش به تعداد ۹۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. روایی صوری و محتوایی آن توسط ۱۱ تن از متخصصان ورزشی و روایی سازه آن با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده­های تحقیق با استفاده از روش حداقل مربعات جزئی با نرم­افزار Smart PLS انجام شد. نتایج آزمون مدل پژوهش نشان می­دهد که از نظر نمونه­های پژوهش، مولفه­های فناوری، تجهیزات و امکانات و انگیزه شغلی به ترتیب با بارهای عاملی ۸۳۰/۰، ۷۷۴/۰ و ۷۲۱/۰ بیشترین تاثیر را بر توانمندسازی برنامه­های آموزشی منجیان غریق دارند. مولفه­ها­ی نظارت و ارزیابی، رشد و توسعه و عوامل مدیریتی به ترتیب با بارهای عاملی ۳۱۵/۰، ۲۵۴/۰ و ۲۳۵/۰ دارای کمترین اثر بر توانمندسازی برنامه­های آموزشی منجیان غریق هستند. با توجه به اینکه مولفه­های فناوری، انگیزه شغلی و تجهیزات و امکانات دارای بیشترین تاثیر بر توانمندسازی برنامه­های آموزشی هستند، پیشنهاد می­شود با ارتقای زیرساخت­های فناوری اطلاعات و ارتباطات، فراهم نمودن وسایل و تجهیزات امدادی و کمک آموزشی نجات غریق و افزایش حقوق پرداختی به منجیان زمینه­ پیشرفت برنامه­های آموزشی ناجیان غریق فراهم شود.

کلیدواژه ها:

مدل سازی معادلات ساختاری ، توانمندسازی ، برنامه های آموزشی و منجیان غریق