تصحیح استاتیک با استفاده از تشخیص کانال کور

تغییرات در لایه های نزدیک سطح زمین می تواند بسیار پیچیده باشد و دامنه و زمان رسید امواج بازتابی از افق های هدف را به طور کامل به هم بریزد. معمولا محاسبه و حذف این نوع جابه جایی های زمانی از امواج بازتابی با تصحیح استاتیک و تصحیح استاتیک باقی مانده عملی می شود. روش های مرسوم تصحیح استاتیک برای محاسبه و حذف این جابه جایی های زمانی، به اطلاعات سرعت و عمق لایه های نزدیک سطح نیاز دارد. لازم به ذکر است که این روش ها از مدل های ساده، برای تشرح لایه بندی نزدیک سطح استفاده می کنند که اغلب از واقعیت زمین دور هستند. در این مقاله شیوه دیگری برای تصحیح استاتیک عرضه می شود که به لحاظ نظری خیلی شبیه به واهمامیخت است ولی برخلاف آن به هیچ گونه فرضی در مورد موجک، نحوه توزیع مرز لایه ها و نوفه نیاز ندارد و به طور کامل از اطلاعات ثبت شده برای تصحیح استاتیک استفاده می کند. همچنین در مقایسه با روش های مرسوم برای تصحیح استاتیک، نیازی به مدل لایه بندی نزدیک سطح زمین ندارد. در این روش آشفتگی های نزدیک سطح، به منزله کانال هایی تلقی می شوند که با استفاده از نظریه تشخیص کانال کور (به روش زیرفضای نوفه جزئی) تعیین می شوند و جابه جایی های زمانی لازم برای تصحیح استاتیک از راه محاسبه جابه جایی مورد نیاز برای بیشینه شدن همبستگی کانال ها به دست می آید. توانمندی روش روی داده های مدل زمین مصنوعی و داده های لرزه ای صحرایی ارزیابی شد. این روش علاوه بر تصحیح جابه جایی های زمانی، منجر به بهبود قابل توجهی در همدوسی از ردلرزه ای به ردلرزه دیگر هم شد. همچنین رخدادهای بازتابی را که قبل از اعمال این روش به سختی قابل شناسایی بودند، تقویت شدند.

کلیدواژه ها:

تصحیح استاتیک ، جابه جایی زمانی ، تشخیص کانال کور ، زیرفضای نوفه