بررسی جنبه های گوناگون طنز در مثنوی معنوی

از آنجا که یکی از ابعاد قابل پژوهشی مثنوی عظیم مولانا جلال الدین محمد بلخی – رومی – طنز و طنز گونه های آن است و این جانب این مساله را به عنوان مقاله خود برگزیدم. طنز، در بسیاری از داستان های مثنوی مولانا وجود دارد و نکته ی نهایی بسیاری از این داستان ها همان طنزهای اصلاح گر آنهاست، و در این پژوهش تفصیل به تجزیه و تحلیل داستان های مولانا و برجسته ساختن طنزهای آنها بر پایه روش تحلیلی و توصیفی برای دستیابی به صورت ها و جلوه های گوناگون طنز در مثنوی معنوی پرداخته شده است. و توضیحی کوتاه درباره ی اهداف و خاستگاه طنز و طنز از دیدگاه غربی ها و همچنین سیر آن در طول تاریخ ادب فارسی، همراه با ذکر نمونه هایی از شعر، فصل اول را به پایان می رساند. مولانا از خواننده توقع دارد که در ظاهر هزل توقف نکند و به باطن آن توجه کند و معنی آن را بگیرد. او می گوید هزل تعلیم و ارشاد است و هزل بودن یک هزل به ظاهر آن و الفاظ آن بستگی ندارد بلکه بستگی به کسی دارد که آن را می خواند.

کلیدواژه ها:

طنز ، داستان ، هجو ، ارشاد و هدایت و عالم معنا.