اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مسیر گلوکونئوژنز در بافت کبد موش های دیابتی نوع ۲

زمینه و هدف: یکی از سیستم ­های فیزیولوژیک مهم و موثر در پاتوژنز دیابت نوع ۲، سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مسیر گلوکونئوژنز در بافت کبد موش های دیابت نوع ۲ بود. روش ها: ۱۸ موش­ به مدت ۸ هفته از رژیم غذایی پرچرب (HFD) استفاده کردند، سپس با استفاده از تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین و HFD به مدت ۴ هفته، به دیابت نوع ۲ مبتلا شدند. پس از القای دیابت نوع ۲، موش ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: ۱. گروه دیابت-بی تمرین، ۲. گروه دیابت-تمرین. موش ­های گروه تمرین، ۵ روز/هفته، ۴۵ دقیقه/جلسه به مدت ۸ هفته بر روی تردمیل با سرعت متوسط ۲۰ متر در دقیقه تمرین کردند. خون­گیری از موش ­ها انجام شد و بافت کبد برای بررسی بیان ژن ­های آنژیوتانسین II، فسفوانول پیروات کربوکسی کیناز (PEPCK)، گیرندهAt۱ و گیرنده Mass، استخراج و در نیتروژن مایع فریزر شد. یافته ها: مصرف HFD و تزریق استرپتوزوتوسین، سبب افزایش گلوکز خون موش ها شد (۰/۰۰۱=P). آزمون آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که ۸ هفته تمرین هوازی سبب کاهش معناداری در بیان ژن آنژیوتانسین  II(۰/۰۰۱=P)، Pepck (۰/۰۰۳=P)، گیرنده At۱ (۰/۰۰۱=P) و میزان گلوکز خون (۰/۰۰۲=P) در موش­ های دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی­تمرین شد. همچنین تمرین هوازی منجر به افزایش معنادار در بیان گیرنده Mass (۰/۰۰۱=P) در موش­ های دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی­تمرین شد. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین هوازی از طریق کاهش ژن آنژیوتانسین II، بیان گیرنده At۱، مهار گلوکونئوژنز کبدی و افزایش فعالیت گیرنده Mass، می تواند سبب بهبود حساسیت به انسولین و بیماری دیابت نوع ۲ شود.

کلیدواژه ها:

Aerobic exercise ، Angiotensin II ، Gluconeogenesis ، Type ۲ diabetes ، تمرین هوازی ، آنژیوتانسین II ، گلوکونئوژنز ، دیابت نوع ۲