بررسی رابطه بین نوبت کاری و شاخص توده بدنی کارکنان پتروشیمی به کمک مدل منحنی رشد پنهان

مقدمه و هدف: امروزه چاقی به عنوان معضلی بهداشتی تلقی می شود که خطر ابتلا به برخی از بیماری ها را افزایش می دهد؛ ازاین رو، شناسایی عواملی که در بروز چاقی تاثیرگذارند، از اهمیت بالایی برخوردار است. برخی از محققان بر این عقیده اند که نوبت کاری به عنوان یک عامل خطر در افزایش وزن افراد جامعه نقش دارد. هدف از این مطالعه، بررسی رابطه نوبت کاری با شاخص توده بدنی در کارکنان پتروشیمی بود. مواد و روش ها: این مطالعه، روی ۳۸۰۱ از کارکنان شاغل در صنعت پتروشیمی که در طول سال های ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۹، دارای شیفت کاری ثابت بودند، انجام شد؛ این افراد، سالیانه طبق برنامه ریزی منظم به مرکز طب کار مراجعه کرده اند و پرستاری آموزش دیده، قد و وزن آنها را به عنوان قسمتی از فرایند معاینات ادواری اندازه گیری کرده است؛ در این پژوهش از مدل منحنی رشد پنهان که یکی از روش های تحلیل داده های طولی است، برای بررسی رابطه نوبت کاری با شاخص توده بدنی استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان دادند که شاخص توده بدنی تمامی کارکنان به طور معنی دار و با متوسط شیب ۲۴/۰ در هر سال افزایش داشته است (۰۰۱/۰p < )؛ همچنین، متوسط روند تغییرات BMI در هر سال در کارکنان نوبت کار، به طور متوسط ۱۲۲/۰، بیشتر از روزکارها بوده است (۰۰۱/۰p < ). نتیجه گیری: در این مطالعه، بین نوبت کاری و شاخص توده بدنی، رابطه ای معنی دار مشاهده شد؛ مطالعاتی بیشتر برای بررسی علل این ارتباط و ارائه راهکارهایی برای جلوگیری از افزایش BMI، ضروری اند.

کلیدواژه ها:

مدل منحنی رشد پنهان ، شاخص توده بدنی ، نوبت کاری ، داده های طولی