ارتباط میزان فرسودگی در مراقبین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون با وضعیت بالینی بیماران

مطالعه ی حاضر با هدف بررسی میزان فرسودگی در مراقبین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون و ارتباط آن با وضعیت بالینی بیماران انجام شده است. روش کار: در این مطالعه ی همبستگی، ۳۵ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون مراجعه کننده به درمانگاه سرپایی نورولوژی بیمارستان قائم (عج) مشهد و مراقبین آن ها در طی یک سال (۹۰-۱۳۸۹) بررسی شدند. از مراقبین بیمار، پرسش نامه ی بار بیماری و معیار ناراحتی مراقبین گرفته شد. آزمون معاینه ی مختصر روانی برای بررسی وضعیت عمومی شناخت و مقیاس یکپارچه ی درجه بندی بیماری پارکینسون برای بررسی سیر بیماری به کار رفت. هم چنین برای بیماران از معیار درجه بندی هون و یار استفاده شد که معرف مرحله ی بیماری است. اطلاعات با  نرم افزار SPSS تحلیل شد. برای بررسی متغیرهای جمعیت شناختی از جدول فراوانی و برای بررسی ارتباط بین فرسودگی مراقبین با وضعیت بالینی بیماران از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: بین بخش ۲ و۳ مقیاس یکپارچه ی درجه بندی پارکینسون (فعالیت های زندگی روزمره و عملکرد حرکتی) با فرسودگی مراقبین همبستگی مثبت معنی داری وجود داشت (۰۱/۰P<). بر اساس معیار درجه بندی هون و یار، ارتباط مثبت معنی داری بین مرحله ی بیماری با نمره ی فرسودگی مراقبین وجود داشت (۰۱/۰P<). هم چنین بین وضعیت شناختی بیماران بر اساس نمره ی وضعیت روانی با نمرات پرسش نامه های بار بیماری و ناراحتی مراقبین ارتباط مثبت معنی داری یافت شد (۰۱/۰P<). نتیجه گیری: با توجه به ارتباط میان فرسودگی مراقبین بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون با وضعیت بالینی این بیماران، لزوم توجه بالینی بیشتر به سلامت جسمی و عاطفی مراقبان احساس می شود

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، فرسودگی ، مراقبین